Via Algarviana, 19 maart tot en met 8 april 2018.  

Woensdag 28-03-2018 

Etappe 7; Salir – Alte (215 m, 2.200 inwoners). Afstand: 16.2 km.

Zonnig. 26˚.

Na een goede nachtrust staat het ontbijt om 8.30 uur voor ons klaar in weer een ander gebouw, nu boven de receptie. Het tijdstip heeft de dag ervoor wel wat onderhandelen gekost maar we willen gewoon op tijd weg. Omdat er verder niemand is krijgen we de ereloge met uitzicht op Salir. Het ontbijt zelf bevat ook weer vele soorten streekproducten, zoals geitenkaas, zelfgemaakte jam, versgebakken broodjes en natuurlijk weer die overheerlijke en pure jus d’orange. 

Na het ontbijt lopen we weer terug richting Salir via een alternatieve route die we via Google Maps hebben gevonden. Alsmaar klimmend, tussen de huizen en tuinen door. De officiële route is snel gevonden, maar het is nog een hele kunst om Salir weer goed uit te komen doordat we ergens een schildje missen.

Eenmaal op de juiste weg gaat het weer als een speer. De lucht is diepblauw en het beloofd ook een warme dag te worden. We lopen via lange paden en wegen door dorpjes en gehuchten, maar dan ook ineens weer door wilde ongerepte natuur. We zijn blij met wat schaduw of een zuchtje wind want de temperatuur is inmiddels flink omhoog geschoten. We zijn al gestart in korte broek, dus er valt niets meer uit te trekken.

Als we een hoge heuvel moeten beklimmen wordt het wel heel zwaar, maar klagen doen we niet. Het is een vrijwillig gekozen lijden. In Benafim is het even zoeken naar een eetgelegenheid voor de lunch. Tegenover de rotonde waarmee we het dorp zijn binnengekomen, vinden we een café-restaurant waar we binnen kunnen zitten in de airco. We komen weer helemaal bij met een kop koffie en een broodje kaas. Als we daarna weer buiten komen voelen we hoe warm het wel niet is, pff.

De laatste kilometers worden nu wel echt zwaar. De thermometer geeft nu ruim 26 graden in de schaduw aan, terwijl we de meeste tijd in de zon lopen. Als we bijna in Alte zijn pauzeren we even op een picknick plaats langs een riviertje. Het is een heerlijk schaduwplekje onder de bomen. Er staat ook een kiosk, maar die is (nog) dicht. We zien om ons heen diverse bijzondere bomen, struiken en planten en bovendien is het ook allemaal goed onderhouden. Er staan ook kleine palmboompjes langs de weg, maar daar schenken we verder geen aandacht aan.

Alte blijkt een toeristische trekpleister te zijn. Naarmate we verder het dorp in lopen komen we steeds meer toeristen en dagjesmensen tegen. Het is er nu al relatief druk, hoe zal dat er in de zomer wel niet uit zien? De meeste mensen keutelen wat rond en kinderen spelen blootsvoets in het riviertje. Heel relaxed allemaal. Onze route schampt Alte aan de noordkant. Aan de locatie van de kerktoren te zien moet het centrum van het dorp meer heuvelafwaarts liggen. Daarvoor moeten we over de rivier heen. We zijn echter aan onze fysieke taks en lopen daarom gelijk door richting ons hotel. We staan voor het mooie uitzicht wel even stil op de verbindingsbrug, waar we scholen met vissen onder ons door zien schieten. Misschien vanavond nog even terug?

We verlaten Alte al klimmende om het gelijknamige hotel op te sporen. Daar ontstaat even een misverstand, maar uiteindelijk komen via de achterkant van het hotel naar binnen. De portier heeft hiervoor het hek losgemaakt. Na een heerlijke douche nemen we een verfrissend biertje op een buitenterras met een weergaloos uitzicht. Ver voor ons in de diepte ligt de oceaan begrenst met een lint van witte steden en dorpen. De palmbomen rond het hotel wuiven in de wind en de zon is nog heerlijk warm. Een heel bijzondere en aangename ervaring.

Tegen 19.00 uur dineren we in het hotel. Wij zijn dit keer niet alleen, maar erg druk is het zeker niet. Het eten smaakt voortreffelijk. We blijven nog lang nazitten, terwijl ik mijn dagelijkse verslagje maak en we de gemaakte foto’s terugkijken. Als kers op de taart kijken we buiten nog even naar de talloze sterren en de fel oplichtende bebouwing die als een rechte lijn de kust markeert.