Via Algarviana, 19 maart tot en met 8 april 2018.  

Zondag 25-03-2018 

Etappe 4; Vaqueiros – Cachopo (392 m, 996 inwoners). Afstand: 14.9 km.

Wolkenvelden, soms wat regen maar ook zon. 18˚.

‘s Nachts heeft het hard geregend, de was is kleddernat. We hebben niet zo goed geslapen, misschien ook wel door het te vette eten en de Medronho? Bij het afrekenen blijkt maar weer hoe vriendelijk en gastvrij men hier is. Natuurlijk komen er meer gasten, maar de persoonlijke aandacht voelt goed aan. Je bent hier zeker geen massatoerist. Ook vandaag krijgen we een lunchpakketje mee voor onderweg. 

Het weer zit niet zo mee vandaag. Een graad of 18 maar wel weer veel wind. Dus trui aan/trui uit, jas open/jas dicht, zo gaat het maar door. We passeren onderweg veel uitgestorven en deels leegstaande gehuchten. Aan het ontbreken van elektriciteit kabels kunnen we zien dat lang niet alle huizen van stroom zijn voorzien. Waar buiten de was hangt te wapperen weten we ook dat er mensen moeten wonen. Een enkele keer scharrelt er iemand rond, vaak donker gekleed en kromgebogen van ouderdom. Hoe zou het leven voor deze mensen zijn, hard en eenzaam of juist relaxed en vredig? Seniorenwoningen zijn hier vreemd, je gaat hier door tot je omvalt. En als dat gebeurd wordt je foto voor kennisgeving op de lantarenpalen van het dorp geplakt. Soms hangen er meerdere foto’s onder elkaar. Het platteland sterft hier letterlijk uit.

Wat opvalt, is dat er overal sinaasappel- en olijfbomen staan waar gewoon niets mee wordt gedaan. De grond ligt vaak ook bezaaid met sinaasappels, zonde toch? Kunnen ze er niets mee doen of is er gewoon niemand meer om het te oogsten? En wat moet je er dan vervolgens mee? Eigenlijk een beetje triest allemaal. Bij elk dorp gaat de daizer in de hand, niet alle honden stellen onze aanwezigheid op prijs. Aan de rand van sommige akkers zien we typisch ronde waterbassins met daarop een soort van schoepenrad. Sommige lijken nog in gebruik, maar de meeste zijn vervallen en verroest.

Om de paar kilometer staan er slordig op elkaar gestapelde bijenkasten. Dat zien we al vanaf dat we gestart zijn in Alcoutim. Zo te zien is het voor lokaal gebruik. Hier geen gebruik van insecticiden, het moet een eldorado voor deze bijen zijn. Ook vindt hier productie van kurk plaats. Op de eiken staat het jaartal geschreven van de oogst, een 4 betekent laatste oogst in 2014. Er wordt om de 10 jaar geoogst. Een langdurig proces dus met een relatief geringe opbrengst. Zo nu en dan komen we ook rommelige bergen met kurk tegen. Afval van afgekeurde kurk, of zou dit allemaal nog te gebruiken zijn? Je weet het hier maar nooit.

Als we bij ons einddoel Cochopo aankomen, zien we ineens kinderen, de eerste in dagen. Dit dorp leeft nog. Het heeft een school en er staat een bus van de EVA geparkeerd. Dat we op hoogte zijn merken we ook aan de koude wind. Cochopo ligt op bijna 400 meter boven NAP. We zijn bijna niet meer warm te krijgen en dat verwacht je niet in de met hitte geassocieerde Algarve. 

We dineren in het restaurant onder onze toegewezen slaapkamer. Alles in dit gebouw is zo krom dat deuren ook met geen mogelijkheid meer dicht willen. De meegekregen “gouden” sleutel is daarom ook meer symbolisch te noemen. Vandaag is het de Palmzondag, een christelijke feestdag. Of het daarom overal zo druk is of dat dit elke zondag zo is weten we niet, maar zowel het cafégedeelte als het restaurant zitten bomvol. Veel gezinnen met ook veel rumoer, maar wel met een stuk gezelligheid. Na eerst buiten op het terras een biertje te hebben genomen, komt binnen een tafeltje vrij. Dineren is een groot woord, maar het eten smaakt prima.

We hebben al gezien dat er op onze kamer geen verwarming is terwijl het er maar 14 graden is. Om die reden blijven we zo lang mogelijk in het restaurant zitten. Er is nog een gast op onze gang, die graag samen met ons wil dineren en ervaringen wil uitwisselen. De van origine Italiaanse vrouw woont en werkt na het behalen van haar PhD in Parijs. Ze reist met een gehuurde auto door de Algarve op zoek naar high-lights. Met Engels als voertaal en een flesje wijn om de tongen los te maken, hebben we het weer heel gezellig met elkaar.