Via Algarviana, 19 maart tot en met 8 april 2018.  

 

Zondag 01-04-2018 

Etappe 10; Silves – Monchique (450 m, 4.812 inwoners). Afstand 28.2. Gelopen: 16.2 km. Wolkenvelden, wat regen en ook zon. 20˚.

 

Pasen. Omdat we op tijd weg willen staat ons ontbijt al om 7.00 uur klaar. De zon staat nog niet hoog genoeg om buiten te kunnen zitten. Maar binnen smaakt het er ook niet minder om. Weer die ruime keuze en alles vers, bovendien is de bediening enorm aardig en gastvrij. De avond tevoren hebben we alles al betaald, dus we zijn om 8 uur onderweg.

 

Het lijkt vandaag een mooie dag te worden met veel zon en wat sluierbewolking. We verlaten het dorp in noordwestelijke richting. Aanvankelijk passeren we nog enkele kleine gehuchtjes met weer die opvallende leegstand. De Via Algarviana slingert door een landschap van heuvels en dalen. Frustrerend is het wel dat als we dan eindelijk na een zware klim bovenaan zijn gekomen het pad voor ons weer net zo hard afdaalt. Het liefst blijven we op hoogte, vooral ook omdat er nog een hoge piek voor ons ligt, de Picota. Dit kost zo wel veel energie.

Na 4 uur lopen naderen we een brug. Ruim een kilometer daarvoor staat een hoge paal met een stoplicht. Als deze op rood staat is de brug overstroomd en moet al het verkeer, ook de wandelaars, een omweg zoeken. Gelukkig voor ons staat het stoplicht op groen. Het water onder de brug is maar een paar decimeter hoog, de brug zelf loopt er zeker 2 meter over heen. Blijkbaar kan het hier flink spoken dat het water zo hoog kan komen. Voorbij de brug stoppen we voor de meegenomen lunch en gebruiken een stuk vangrail als ruggesteun. We komen de laatste dagen maar weinig bankjes tegen.

In principe zijn we nu bijna op de helft van de route, dit moet toch goed gaan zo. Volgens het boekje moeten we nu 2 keer een riviertje oversteken. Bij de eerste staan we te kijken hoe we er met droge voeten over kunnen komen. Dat gaat niet. Dus de schoenen gaan uit en met Ina op haar crocks en ik op blote voeten, steken we het water over. Wel weer erg pijnlijk voor de voetzolen, misschien kan Ina haar crocks naar mij toe gooien bij de volgende oversteek. Na het drogen gaan de schoenen weer aan. 

Al heel snel komt de 2e oversteek van hetzelfde riviertje. We herhalen de zetten en dit keer loop ik ook op de crocks. Schoenen weer aan en weer verder. Dan slaat de twijfel toe, nog een oversteek!!! En nog dieper dan de vorige. Boekje erbij en nee, er wordt gesproken over slechts 2 oversteken. Wat gaat er fout? Er zijn aan de overkant ook geen markeringen te zien die de twijfel kunnen wegnemen. Terug maar weer, kijken waar we mogelijk iets verkeerd hebben gedaan. We bestuderen het boekje nog een keer.

Het lijkt dat we toch door moeten gaan, want de markering houdt vlak voor de tweede oversteek op.  Zijpaden zijn er niet. Weer terug bij de eerste oversteek zien we dat daar een Portugese familie is neergestreken voor een barbecue. Na uitgebreid overleg en allerlei tegenstrijdige adviezen besluiten we om dan die 3e oversteek ook maar te maken. Als Ina bij de 2e oversteek haar crocks overgooit, blijft er eentje in een boom hangen. Even later valt hij midden in het riviertje en wordt door de stroming meegenomen. Ik gooi mijn rugzak af en probeer hem nog in te halen maar het struikgewas wordt te dicht. Dag crock.

En als we dan uiteindelijk door de 3e oversteek zijn gelopen zien we vlak na een bocht een paal met een dikke markering, onzichtbaar vanaf de rivier. Erg jammer! We hebben nu ruim een uur verloren met dit gestuntel. De enige die hier een voordeel aan hebben zijn de schoondochters, want die hebben een hekel aan crocks.

We aanvaarden de route en die wordt steeds zwaarder, voornamelijk door de warmte en het stijgingspercentage. Het is tegen 16.00 uur dat we een doorgaande weg bereiken. Dat klinkt heel wat, want er is vrijwel geen verkeer, alleen een bushokje. We hebben nu nog 12 kilometer te gaan met een klim van 400 meter naar de Picota en daarna nog een kleine afdaling naar Monchique. Dan slaan de twijfels toe. Sneller dan 3 km per uur kunnen we niet lopen, door de vermoeidheid mogelijk nog langzamer. Dat betekent dat als we doorgaan, we pas rond 20.00 uur of zelfs later in Monchique arriveren. Dan is het vrijwel donker en zien we de markeringen dan nog wel? We besluiten te stoppen en een taxi te bestellen. Er is op deze Eerste Paasdag ook geen openbaar vervoer.

In het boekje vinden we het telefoonnummer van de taxicentrale in Monchique. Helaas spreekt de telefonist alleen Portugees. Wat nu? Tegenover het bushokje staat een huis, waar op dat moment iemand weg rijdt. Misschien een lift? De man, een Portugees van Belgische afkomst moet even iets bij zijn buurman afleveren. Hij begrijpt de situatie echter wel en neemt de telefoon van mij over, want ik heb de taxicentrale nog steeds aan de lijn. Dan is het snel geregeld. 

Een taxichauffeur weet ons te vinden en na zo’n 20 minuten rijden worden we precies voor het pension afgezet waar we willen overnachten en dat voor 20 €. We hebben er geen schuldig gevoel over, wel merken we dat we vandaag onze limieten hebben bereikt. Na ons opgefrist te hebben eten we op het dorpsplein. Tegen 21.00 uur zijn we weer terug in het pension.