Via Algarviana, 19 maart tot en met 8 april 2018.  

 

Maandag 02-04-2018 

Etappe 11; Monchique – Marmelete (386 m, 780 inwoners). Afstand: 14.7 km.

Aanvankelijk mist (wolken) en regen, later opklaringen. 20˚.

We hebben goed geslapen, maar dat komt ook omdat we erg moe waren. Het pension is wel erg gehorig. Alles is ook even krap en primitief. Om duistere redenen kunnen we pas om 9 uur ontbijten, misschien wel vanwege een gastenspreiding door het ruimtegebrek. Bij het ontbijt worden we door andere gasten geholpen met de koffie en vinden van beleg. Bediening valt nergens te bekennen. Wat er is wordt ook niet aangevuld. Pensão Miradouro de Serra  kunnen we dan ook bij niemand aanbevelen.

Uiteindelijk gaan we toch met een gevulde maag op weg. Eerst gaan we op zoek naar een alternatief vanwege de missing crock en de komende riviertjes. Volgens Google Maps zou er een schoenenwinkel dicht bij de route moeten zijn, maar helaas op het aangegeven adres staan alleen woonhuizen. 

Langzaam klimmen we door de nauwe straatjes richting het bos boven Monchique. Hoe hoger we komen hoe mistiger het wordt, de wolken hangen vlak boven ons. Ergens aan de overkant zijn bosarbeiders bezig met het verbranden van hout. Omdat er geen wind is hangt er een dikke laag smog boven en in het dorp. Als we nog iets hoger komen is de mist zo dik geworden dat we nog maar amper 20 meter voor ons uit kunnen zien. We moeten zelfs zoeken naar de markeringen. En dan begint het ook nog te regenen, de poncho’s gaan aan. 

Toch nog onverwacht staan we boven op de Foia met zijn 902 meter hoogte. Tijd voor een kop koffie, in onze herinneringen moet hier een ergens een restaurant zijn. In de mist zien we een gebouw staan maar dat blijkt een atelier te zijn. Een Duitse bezoeker wijst ons de richting van het restaurant dat vlak achter het atelier moet staan. Door de dikke mist herkennen we echter het witte gebouw pas als we er vlak voor staan. Nog nadruipend komen we het restaurant binnen. Overal hangen en liggen natte spullen van vooral Duitse toeristen. Terwijl buiten de regen langs de ramen guts doen we extra lang over onze koffie met een groot stuk gebak. Op buienradar hebben we gezien dat straks de zon weer gaat schijnen.

Als we weer op stap gaan verminderd de regen en wat later wordt het droog. Wel moeten we nu oppassen want de paden zijn erg glad geworden. De wandelstokken van Ina brengen hierbij verlichting, ieder eentje. We dalen nu geleidelijk van 902 meter naar 386 meter in Marmelate. Een mooie wandeling aanvankelijk nog in de mist maar gaandeweg komen er steeds meer opklaringen waardoor we ook mooie vergezichten krijgen. We kunnen de oceaan nu als een donker blauwe lint, zowel links van ons als ook voor ons zien liggen. Ergens op de scheiding moet de vuurtoren van São Vincente staan, maar dat is nog te ver weg.

Tegen 16.00 uur bereiken we Marmelate. We komen dit keer op de bonnefooi, we hebben geboekt tot en met Monchique. Altijd weer een uitdaging maar volgens ons boekje hebben we 3 overnachtingsmogelijkheden. We beginnen bij cafetaria Luz, dat ook kamers zou verhuren. Nee, dat doen ze al een tijdje niet meer. Bij navraag naar Dona Aldina Cruz horen we hetzelfde verhaal. Zoiets vermoeden we al want ze beantwoordt het ons bekende telefoonnummer niet. Misschien bij restaurant Sol a Serra? Door een klein taalprobleempje lijkt het ook daar mis te gaan, maar nadat een jonge dame zich in het gesprek heeft gemengd die een beetje Engels spreekt, blijkt toch dat er 4 kamers beschikbaar zijn. Diner en ontbijt kunnen we in het restaurant nemen.

Even later hebben we een prachtige kamer met bad en douche voor 40 €.  inclusief het ontbijt in totaal 50 €. Later eten we in het restaurant waar we aanvankelijk de enige buitenlanders zijn totdat naast ons een Frans echtpaar komt te zitten. We maken contact met elkaar en na het eten hebben we met zijn vieren een zeer gezellig onderonsje. De man spreekt vrijwel alleen Frans, zijn echtgenoot ook Engels. De gesprekken die daarna volgen zijn onnavolgbaar, maar we hebben erg veel plezier. Zij slapen een paar honderd meter verderop in een jeugdherberg waarvan wij het bestaan niet wisten. Omgekeerd kenden zij ons onderkomen ook niet. Aan alle gezelligheid komt een keer een eind en daarbij scheiden onze wegen. We hoeven maar een paar meter te lopen naar ons onderkomen.