Via Algarviana, 19 maart tot en met 8 april 2018.  

Donderdag 22-03-2018

Etappe 1; Alcoutim – Balurcos (205 m, 200 inwoners). Afstand: 24.2 km.

Zonnig 18˚.

Langzaam ontwaak ik uit een diepe slaap. Ergens ver weg hoor ik een kerkklok luiden. Ik tel 7 slagen. Even later nog een andere kerkklok, weer 7 slagen. Ik heb mijn wekker op 7 uur gezet, dus die moet nu afgaan. Er gebeurt echter niets. Dan ben ik helemaal wakker en kijk op mijn mobiele telefoon: 6 uur! Dan valt het kwartje. De kerkklokken luiden van de overkant van de rivier en dat is Spanje. Door het tijdverschil is het daar 1 uur vroeger. Ik probeer weer in slaap te komen.

Als we rond 7.15 uur opstaan is het nog stil in het hotel. We ontbijten samen met een groep Portugese arbeiders. We herkennen hen, het zijn degene die gisteren de feesttent aan het opzetten waren. Bij de receptie had men ons al aangegeven dat het hotel het komend weekend helemaal volgeboekt was vanwege het festival. Tegen 9 uur starten we met de wandeling. Het is nog fris, maar wel met een strak blauwe lucht. De eerste kilometers lopen parallel aan de Guardiana rivier. Daarna buigen we langzaam landinwaarts richting het westen. We zien overal de Cistus Ladaviner in de knop staan. Een fraaie witte bloem met een geel hart, omringd door paars/bruine motieven die op blaadjes lijken. Een enkeling bloeit al. Normaliter zouden ze allemaal al in bloei moeten staan, maar ook in Portugal was het voorjaar te koud. Over een paar weken moet het tot aan de horizon 1 grote bloemenzee zijn. Jammer voor ons.

 Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Corte Pereiras. Een gehucht van niets, maar wel met een cafeetje, gerund door een oude dame. We krijgen een heerlijke kop koffie, iets dat je hier misschien niet zou verwachten. Met de uitleg dat alle koffie in Portugal uit de voormalige kolonie Brazilië komt en men alleen genoegen neemt met de beste kwaliteit, kunnen we ons voorstellen wat ons de komende weken te wachten staat. Echte aromatische koffie dus. Het kost ook nog eens geen drol: 2 euro in totaal.

Na Pereiras volgt een wandeling door licht beboste heuvels en brede paden. Plots wordt de stilte verstoord door een toenemend geluid van iets dat op ons afkomt. Het blijkt een roedel honden te zijn die in volle draf, grommend en blaffend op ons afkomt. Gelukkig brengt de daizer uitkomst. Ze houden in en blijven ons op afstand volgen. Wat er anders gebeurd zou zijn…? Een kilometer verder staan we voor een oudheidkundig monument, de Mehires do Lavajo. Op een heuveltop staan twee rechtopstaande stenen van enkele meters hoog. Menhirs, die Obelix hier zelf neergezet kan hebben. De stenen staan er al 5700 jaar, sinds het begin van het Stenen Tijdperk. Dat is dus heel bijzonder, ook dat het de grootse 2 uit heel Portugal zijn.

We gaan verder en naar mate de tijd verstrijkt worden de kilometers zwaarder. We lopen dwars door enkele riviertjes en gaan heuvel op en af. Uiteindelijk komen we aan in Balurcos en vinden vlakbij de route onze B&B, de Casa do Vale das Hortas. Het is het enige onderdak, dus we hebben dit op tijd geboekt. We maken kennis met de Portugese eigenaren, een ouder echtpaar dat gelukkig ook een beetje Duits spreekt. Dat hebben ze geleerd in de tijd dat ze nog gastarbeider waren in de wederopbouw van het naoorlogse Duitsland. Ondanks dat we via Booking.com hebben geboekt hoeven we niet in te checken. Hier gaat nog veel op vertrouwen, We worden verwacht. Samen met de eigenaar drinken we een biertje op een terras achter het huis.

Daarna trekken we ons terug naar de kamer, douchen en gaan op zoek naar eten. En dat blijkt een uitdaging te zijn. In het dorpje moet een snackbar zijn, maar het personeel is vertrokken naar het festival in Alcoutim. We vragen wat in de rondte en krijgen van een Portugese vrouw het advies om naar het volgende dorp te gaan., 1 km verderop. Daar moet een piep klein winkeltje zijn bij een nog kleiner cafeetje. Het café blijkt niet meer dan een grote huiskamer te zijn met achter de bar een soort van inloopkast waar wat spullen staan. We kunnen met handgebaren en ook weer met wat Duits kenbaar maken dat we iets eetbaars zoeken. Uiteindelijk gaan we terug naar onze kamer met een homp kaas, een half brood en een fles lokale wijn. We vermoeden dat de dame dit uit eigen voorraad heeft gehaald, want de inloopkast wordt voorbij gegaan. Voor 10 euro zijn wij mooi uit de brand geholpen. In ieder geval niet met een lege maag naar bed!