Veluwe Zwerfpad  

Etappe 5. Vrijdag 13-07-2018   Hoenderlo - Kootwijk, 18.5 km.

Weer: Zonnig, 27 graden.

Als we uit de tent komen is de zon ook al weer op. Dit gaat nu al 2 maanden zo, elke dag weer een strak blauwe lucht en zomers warm. Voor ons mag het zo blijven, maar de natuur kan wel wat water gebruiken. We rijden dit keer binnendoor via de Harskamp en Otterlo naar Hoenderloo. Daar zetten we de auto op dezelfde plek neer als gisteren. Morgenmiddag halen we hem weer op. Het plan is om vandaag terug te lopen naar de camping en morgen vandaar weer verder naar Hoog Soeren.

Aan de doorgaande weg vinden we een bakker waar we de nodige broodjes voor onderweg kopen. Op het bij de bakkerij horende terrasje nemen we een lekkere bak koffie. We hebben er weer helemaal zin en tegen 10 uur beginnen we aan de etappe van vandaag. Na een 800 meter steken we de N304 over om in de bossen te verdwijnen. Op de een of andere manier lopen we vrijwel direct verkeerd, maar met een kleine omweg zien we weldra onze vertrouwde stikkers terug.

Het pad is erg afwisselend. Soms lopen we over lange rechte lanen omzoomd met statige woudreuzen, dan lopen we weer over een smal kronkelend bos- of heidepad. Na ruim 4 kilometer bereiken we de grote heidevelden of althans wat er bij deze droogte nog van over is gebleven. We zijn ook benieuwd of er in augustus nog veel heide tot bloei gaat komen. Vandaag staat er een verkoelend briesje, maar in de beschutting van de bomen is het toch al weer behoorlijk warm. De bosbesstruiken die we onderweg zien zijn meestal rood geblakerd. Als er al vruchten aan zitten zijn ze erg klein. 2018 is dus geen goed bosbessenjaar.

Bij de Buurlosche heide aangekomen gaat er iets mis. De route is duidelijk aangepast, dat kunnen we zien aan de nieuwe paaltjes met markeringen. Ook komen de route en de kaart niet meer met elkaar overeen. Maar waar zitten we nu? Het blijkt dat we de heide niet dwarsen zoals het boekje beschrijft, maar dat we langs de randen van het bos lopen. De vraag is natuurlijk waarom men dit heeft gedaan? Het antwoord is waarschijnlijk te vinden in het grandioze uitzicht dat we even later krijgen over de uitgestrekte Buurlosche heide.

We merken dat het pad langzaam steeds hoger wordt. Ook de hoogteverschillen nemen toe. Als ik opmerk dat we tot nu toe nog maar weinig wild hebben gezien, schieten er vlak voor ons enkele wilde zwijnen voorbij. Het mannetje blijft nog even staan en kijkt achterom en dan weer naar ons. Dan loopt hij langzaam verder. Even later komen er nog een aantal biggetjes voorbij rennen. Tussen de bomen door zien we een leemput, waar niet veel water meer in staat. Waarschijnlijk was de kudde daar aan het drinken. De dieren nemen nu ook gedwongen door de droogte meer risico’s. Hopelijk voor hen komt er binnenkort weer regen.

Bij Hoog Buurlo krijgen we via een afdalend bospad een prachtig uitzicht op een boerderij. Hier zwaait Staatsbosbeheer de scepter. Ik maak een foto van een grote schaapskooi, waar op dat moment behoorlijk veel schapen in lijken te zitten. Tijd voor onze lunch. We vinden een bankje in de schaduw tegen de schaapskooi. In de schaapskooi wordt het onrustig en even later loopt een stevige man met een T-shirt van Staatsbosbeheer langs ons heen. Hij heeft een stok in zijn hand, een hond loopt aan zijn zijde. Hij groet ons vriendelijk. Na korte tijd komt de man van achter de schaapskooi te voorschijn met alle schapen achter zich aan. Showtime!

In plaats van op de kudde te passen komt de hond bij ons schooien wat zijn baasje niet erg kan waarderen. De hond moet blijkbaar nog veel leren. Inmiddels lopen nu ook alle schapen aan ons voorbij. Op eentje na, een grote ram blijft bij ons staan. Hij kijkt ons indringend aan. Op sodemieteren! We kunnen het beest weer in beweging krijgen door hem bij de enorme horens te pakken en hem richting de kudde te duwen. Dat helpt. De hele kudde verdwijnt inclusief de boswachter in een grote stofwolk het bos in.

Na dit vrolijke intermezzo komen we na een paar kilometer bij het voormalige gebouw van Radio Kootwijk. Een gebouw met een bijzondere geschiedenis. Om te kunnen communiceren met de koloniën in het Verre Oosten moest er een zendpark worden gebouwd. Op de hoogvlakte Malabar vlakbij Bandoeng op Java stond al een tegenhanger. Via een extreem lange golflengte van 17.85 kilometer kreeg Radio Kootwijk voor het eerst contact met Indonesië in 1923. Enkele jaren later ging men over op de korte golf (1875 meter). In WO-II gebruikte de Duitsers de zender om berichten uit te zenden  naar hun duikboten. In 1980 werd de laatste grote zendmast neergehaald. Radio Kootwijk bleef actief tot 1991, daarna werd alle apparatuur verwijderd en kwam het leeg te staan. Het gebouw heeft iets weg van een reusachtige sfinx, dit dankzij persoonlijke interesse in de Egyptische mythologie van architect Julius Luthmann.

We lopen verder over een geasfalteerde weg, Tot 1949 lag hier een (smal)spoorlijn, aanvankelijk voor het aanvoeren van bouwmaterialen. Het spoor begon op station halte Assel en eindigde naast het hoofdgebouw van Radio Kootwijk. We merken gelukkig op tijd dat we af hadden moeten slaan en met Google Maps vinden we de juiste route. Markeringen kunnen we niet vinden. De route gaat verder over heide en zandvlakten richting het dorp Kootwijk. Er rest ons nog 1 laatste hindernis, het Kootwijkerzand. Dit open natuurgebied is 700 hectare groot en is volgens Wikipedia het grootste stuifzandgebied van West-Europa.

We lopen er dwars doorheen, daarom zien we maar een klein gedeelte. Halverwege rusten we uit op een hoge begroeide zandduin. Ook hier weer een prachtig uitzicht over de lege vlakten. Het is nu echt warm geworden, maar dankzij de wind is het nog wel te doen. Alleen dat rulle zand ..... We proberen het zoveel mogelijk te vermijden door over uitgedroogde mossen te lopen. Door de droogte sterft nu veel mos af en dat zal de beheerders van Staatsbosbeheer wel goed uitkomen. Het open stuifgebied wordt namelijk door de snel oprukkende mossen bedreigd.

Na wat zoeken vinden we al snel ons kampeerterrein. Daarbij zien we dat het Veluwepad misschien maar 100 meter door het dichte bos aan onze tent voorbijgaat. Na ons opgefrist te hebben lopen we in 10 minuten naar het dorp Kootwijk. Hier hebben we een heerlijk diner op het buitenterras van restaurant de Brinkhof.