Veluwe Zwerfpad  

Etappe 6. Zaterdag 14-07-2018   Kootwijk – Hoog Soeren, 18.5 km.

Weer: Zonnig, 28 graden.

Iets na 9 uur verlaten we de camping en weer is het strakblauw. We lopen naar het centrum van het dorp en bekijken eerst het middeleeuwse kerkje. Het kerkje is in het begin van de 16e eeuw gebouwd. Leuk detail is dat in 1838 in de torenspits een anker is gevonden met de  inscriptie 1010. Het pad loopt in noordwestelijke richting het dorp uit en al snel zijn we bij de snelweg A1. We kunnen er onder door met behulp van een tweetal kleine tunneltjes. In het gebied Maanschoten lopen we verkeerd ondanks dat we heel goed op letten. Het pad is in dit deel slecht voorzien van logisch geplaatste markeringen. Gelukkig merken we het bijtijds op  en kunnen we dit zonder al te veel tijdverlies nog corrigeren.

Het volgende stuk gaat over de heide en we voelen de hitte over ons heenkomen. Er staat ook iets minder wind dan gisteren, dus voelt het ook warmer aan. Bij het kruisen van de Kootwijkerweg trakteren we ons zelf op een veel te duur ijsje uit Bob’s ijscokar. Maar het was wel lekker. We sjokken voort door het woestijnachtige zand en langs heidevelden totdat we het Kootwijkerveen bereiken.

Totaal onverwacht opent zich voor ons een landschap vol met vennetjes en veel groen. Het is het enige hoogveen gebied dat er op de Veluwe te vinden is. En op deze hoogte van 40 meter boven NAP is er ook nog voldoende water. Je zou zeggen dat dit water gewoon zou weglopen in de omringende zandduinen, maar dat is dus niet zo. Onder de komvormige bodem heeft zich tijdens de laatste ijstijd een ondoordringbare laag met ijzeroxide gevormd. Hopelijk weten de eerder gesignaleerde wilde zwijnen deze plek ook te vinden. Ze kunnen er in ieder geval wel bijkomen via het dr. Harm van de Veen ecoduct over de A1. Behalve een echtpaar met 2 kleine kinderen is er verder niemand en dat op een zonnige zaterdagmiddag. Het is wel een mooi plekje om er even op uit te gaan. Zou het onbekendheid zijn of gewoon toeval? Dit stukje levende hoogveen biedt beschutting voor veel soorten vogels en dieren uit de wijde omgeving. We kunnen er ook alleen maar langs lopen, verder ziet het er ook erg moerassig uit. We nemen de lunch op een afgezaagde boomstronk en genieten van dit idyllische tafereel. Als we iets verder zijn doorgelopen zien we een mooie picknicktafel.... Tja, maar het plekje bij onze boomstronk was mooier!

We komen nu steeds dichter bij de snelweg A1 en de parallelle spoorbaan. Waar snelweg en spoor van ons afbuigen komen we uit bij het gehucht Assel. In de Middeleeuwen kreeg Assel bekendheid als wingebied van ijzerslakken. We mogen van geluk spreken dat het Kootwijkerveen niet is ontgonnen, maar dat is rond Assel wel gebeurd. In 1876 kreeg het gehucht een eigen station aan de lijn tussen Amsterdam en Zutphen. Het station is gebouwd in opdracht van Koning Willem III die er gebruik van wilde maken om snel bij zijn jachtslot, Kasteel Het Oude Loo te kunnen komen. Ook prins Hendrik maakte regelmatig gebruik van deze mogelijkheid. Vanaf Assel loopt ook nu nog zichtbaar een kaarsrecht pad over de heide richting de Kroondomeinen. In 1918 werd een zijspoortje aangelegd om materiaal te kunnen vervoeren voor de bouw van Radio Kootwijk.

Het station is er niet meer, maar een in 1930 gebouwd restaurantje met de naam “Halte Assel”staat er nog wel. De uitspanning is inmiddels flink uitgebreid en het kost ons zelfs moeite om op het terras een plekje te vinden. Na een tijdje gaan we op weg richting Hoog Soeren. Regelmatig moeten we uitwijken voor e-bikers en wielrenners. Vooral het snelheidsverschil tussen de verschillende categorieën fietsers geeft zichtbaar onderlinge irritaties. Als wandelaars hebben we het meest last van mountainbikes die ons achterop komen. Vaak hebben ze geen bel, dus dat is telkens weer schrikken.

Na het passeren van een klein vennetje loopt het pad behoorlijk omhoog. Met aan de rechterhand een nog veel hogere heuvel lijkt het wel of we ergens in Zuid-Limburg lopen. Hoog Soeren doet zijn naam eer aan. Het dorp ligt op 85 meter boven NAP. Als we op het hoogste punt zijn aangekomen zien we een restaurant met een bescheiden terras. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht in een soort van dal. We lopen verder over een hete parkeerplaats, passeren een mooi wit kerkje en gaan daarna de bossen weer in.

Na weer 2 kilometer lopen stoppen we bij bushalte de Echoput op de N344. Met lijn 102 rijden we naar Apeldoorn. Daar pikken we een terrasje en wat later een pizza aan het stationsplein. Met bus 108 rijden we naar Hoenderloo, waar de auto nog op ons staat te wachten. Rond 19.30 uur zijn we weer terug in Kootwijk.