Veluwe Zwerfpad  

Etappe 1. Zondag 10-09-2017   Arnhem-Rheden,  27 km.  

Weer: Wisselend bewolkt, 18 graden.

We zijn neergestreken in Eerbeek, Landal Coldenhove en parkeren vandaag de auto bij het station van Rheden. Rond kwart over 10 arriveert onze trein in het hoofdstation van Arnhem. Het begint al goed want we zien geen enkele mogelijkheid om aan de andere kant van het station te komen. Via de voetgangerstunnel lopen we tegen een blinde muur. Een geraadpleegde trolleybuschauffeur moet eerst heel diep nadenken, er moet ergens een weg zijn naar een voetgangersviaduct. Tja misschien via het perron? Dus weer terug door de poortjes en ja hoor dat was een goede hint. Na het oversteken van het viaduct weer uitchecken. Het poortje werkt niet. Dan het poortje er naast maar, dat lukt. Maar ik zie dat ik weer wordt ingecheckt. Hoe kan dat nou? Naar de NS automaat, daar blijk ik nog steeds ingechekt te zijn bij de NS, maar nu ook bij Arriva. Verkeerd poortje. Uiteindelijk lukt het om alle transacties te annuleren. Zo, dat was station Arnhem.

Gelukkig is het mooi weer en zien we gelijk de geel-rode stikkers die ons snel van het overigens fraaie nieuwe station wegleiden. Arnhem is een grote stad, maar binnen enkele minuten staan we al voor park Sonsbeek. Tijdens de aanleg van dit oudste park van Nederland in 1821 lag het aan de buitenrand van de stad. Tegenwoordig is het een oase van rust midden in de stad. Bij de Witte Watermolen stroomt het water klaterend in een opvangbassin. De originele watermolens zijn er niet meer maar het water, afkomstig uit 5 natuurlijke bronnen in het park blijft stromen. Diezelfde bronnen zorgen voor het vullen van een stelsel van vijvers en fonteinen hogerop in het park. 

We volgen de route over het glooiende terrein. Tegemoetkomende wandelaars wijzen ons op een kerkje dat net buiten de route ligt. Het is Open Monumentendag en een lieftallige jongedame laat ons binnen. Het kerkje zelf stelt niet veel voor, maar niet getreurd er is ook nog een videoband om naar te kijken. Even een gelegenheid om uit te rusten. Het filmpje begint goed met een langzaam ronddraaiende aarde en mooie donkere muziek. Waar zou dit heenleiden? Een protest tegen de opwarming van de aarde? Dan verdwijnt de aarde geleidelijk in een stip en verschijnen allerlei vreemde figuren. Alles gaat tergend langzaam, we worden ongedurig en stappen weer op. Niet echt aan ons besteed dus.

In dit deel van Arnhem overheerst het groen en tussen de bomen door zien we prachtige villa’s en andere huizen staan. Als we een weg oversteken waar een lange rij auto’s langzaam achter elkaar aan sukkelt, beseffen we dat we vlak bij Burgers Zoo en het Openlucht Museum zijn. We lopen langs het Openlucht Museum en doordat we zo naar de gebouwen en de dagjesmensen kijken, missen we een afslag naar rechts. Geen nood, de wegen komen iets verder weer bij elkaar en dan zijn we bijna bij verkeersknooppunt Waterberg

De aandacht wordt getrokken naar een open plek in het bos met in het midden een groot kruis. Op een steen staan 19 namen van Nederlanders die hier door de Duitsers zijn omgebracht. In mei 1943 werden alle Nederlandse oud-militairen opgeroepen om te gaan werken in Duitse fabrieken. Na de grote verliezen in Stalingrad moesten de gelederen weer aangevuld worden en ontstond een tekort aan arbeidskrachten in de oorlogsindustrie. Een groot deel van de Nederlanders vonden dit te ver gaan en de meistaking was een feit. Om de stakingen te breken werden op diverse plaatsen in totaal 80 stakers gefusilleerd, zoals ook hier op deze afgelegen plek. Ter afschrikking werden de namen op plakkaten bekend gemaakt.

Na een paar honderd meter zijn we bij het verkeersknooppunt Waterberg. Hier kruisen de A12 en de A50 elkaar. Als we in het zuiden van het land moeten zijn rijden we er overheen, maar er onderdoor zijn we nog nooit geweest. We wisten niet eens dat er ook een onderdoor was. Terwijl de auto’s boven ons langs razen lopen wij onder beide snelwegen door. Het duurt nog een hele tijd voor we het lawaai van de snelweg buiten gehoorbereik hebben.

De route gaat door het bos naar de Koningsheide om vandaar weer af te buigen naar de A50. Die kunnen we oversteken via een speciale fietsbrug. Eenmaal aan de andere kant loopt het pad de eerste 100 meter door het Nationaal Verstrooiterrein Delhuijzen. Hier hadden we nog nooit van gehoord. Op dit gemeenteterrein kan je dus legaal de as van een dierbare uitstrooien. Her en der staat ook een steen of een ornamentje. Wel een mooie plek overigens zo aan de rand van de Veluwe.

Iets verder komen we bij een enorm heideveld waar we op een zonnig bankje onze meegebrachte lunch verorberen. Het Rozendaalsche Veld is overweldigend. Door de iets hogere ligging van ons bankje en de hoogteverschillen aan de horizon krijgen we het idee dat het landschap oneindig is. Later komen we weer op dit heideveld uit, maar eerst gaan we door het bos richting kasteel Rozendaal. Dit kasteel is nu in bezit van de stichting Het Gelders Landschap. Het omringende bos is door de laatste eigenaar geschonken aan Staatsbosbeheer. Het kasteel is van oorsprong gebouwd in de 14e eeuw en in latere eeuwen nog vele malen vergroot. In de aanpalende Oranjerie is nu een horecagelegenheid met een terras gehuisvest. Door het mooie weer is het er druk. Goede zaken!

Wij gaan echter na een paar foto’s te hebben gemaakt weer verder en stijgen door het bos terug naar het Rozendaalsche Veld. In de verte zien we een brandtoren, daar moeten we naar toe. Het pad loopt kaarsrecht over de heide waarbij we nog flink moeten klimmen. We hebben een zwoele wind en een aangenaam zonnetje in de rug en genieten van de nog enigszins paarse heide. Op de onverharde Koningsweg slaan we rechts af. Deze Koningsweg is een verlenging van de Koningsweg, die helemaal doorloopt tot in Schaarsbergen. Het hele gebied is doortrokken met Koningswegen ooit aangelegd door stadshouders en koningen van Oranje, voornamelijk voor de jacht. Vrijwel de hele Zuid-Veluwe was privé-eigendom van de heersende adel tot Dieren aan toe. Een dubbele rij bomen langs deze wegen moest er voor zorgen dat de adellijke jachtstoet niet aan de weerelementen blootgesteld hoefde te worden. Om dezelfde reden liet Napoleon in zijn tijd ook al bomen langs de hoofdwegen plaatsen, maar dan voor zijn soldaten.

We bereiken een hoogte van ruim 100 meter, alleen de iets verder gelegen Zijpenberg is nog hoger (109,9 meter). De brandtoren is daar dus ook niet zomaar neergezet. Hij valt zelfs te beklimmen. Een paar kinderen komen tot aan de tweede trans, maar durven niet verder. Of ze worden teruggefloten door de ouders, dat kunnen we niet zien. De toren is behoorlijk hoog, met boven op de spitse punt een kleine hut. Je moet ook wel stalen zenuwen hebben om daar bovenin te gaan zitten. Wij laten de toren links liggen en lopen verder over de hei en door het bos naar de Posbank. Hier is het als vanouds weer gezellig druk en na een korte stop slaan we een pad in richting het Herikhuizerveld.

We dalen verder af in een door heuvels omsloten dal. Daarbij passeren we een aantal restaurants en een bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. In een nabij gelegen weiland staan geparkeerde auto’s. We stellen ons voor dat je hier eerst een flinke wandeling gaat maken om daarna neer te strijken in een van de eetgelegenheden. Even uit de dagelijkse sleur. We verlaten het dal en even later zijn we weer bij de auto op het station.