Moselsteig  

Etappe 18: Klotten - Treis/Karden. Inclusief aanloop routes ongeveer 17.4 km (333.2 km).
Zaterdag 21 september. Hoogteverschil: klimmen en dalen ± 500 meter.
Weer: Zonnig, 23 graden. Zwakke wind uit het oosten.

Het is altijd weer mooi om uit het eigen onderkomen te kunnen starten. De wekker kan wat later en er is geen tijdsdruk. De zon is al op als we om 8.30 uur langs de kerk afdalen richting het station. Dit keer hoeven we niet te wachten op een trein en lopen we het dorp uit via een parallelweggetje dat even verderop met een tunneltje onder het spoor doorgaat richting de N49. De volgende 900 meter lopen we tussen het spoor en deze weg, waarbij de brandnetels en de bramenstruiken de benen teisteren. Het pad slaat ineens door een ander tunneltje links af het Naturschutzgebiet Dortebachtal in. De route gaat nu steeds steiler omhoog en dankzij een dicht bladerendek wordt het ook steeds donkerder. Het beekje waar we langs lopen is nu een zielig stroompje, waar onhoorbaar wat water door heen sijpelt. Ook hier is het tijd voor serieuze regen.

Dat we in bijna 3 weken een behoorlijke conditie hebben opgebouwd zien we in het gemak waarmee wij een hoogte van ruim 200 meter via een steil pad kunnen overbruggen. Bovenaan wacht een verrassing. Een totaal ander landschap ontvouwt zich voor ons. We lopen langs een pas ingezaaide akker naar een nog iets hoger gelegen gedeelte. Het verschil met de Moezel met zijn steile bergen en zijn drukte is groot vergeleken met de rust en ruimte die we hier ervaren.

We lopen in een aangenaam zonnetje en zonder een zuchtje wind naar het dorpje Kail waar we bij een voormalig tankstation 2 koppen koffie en een taartje nemen. De eigenaar heeft alle tijd voor een praatje en vertelt over zijn bijna 1 jaar oude lunchroom en het feit dat volgende week het jubileum wordt opgeluisterd door een Nederlands fanfarekorps. We zitten er heerlijk en genieten van de koffie en de speciale taart. De man heeft uitgelegd wat het was, maar onze kennis van het culinaire Duits is erg beperkt zodat we moeten gissen wat het is. Er lijkt iets van kokos in te zitten, maar belangrijker is dat het heerlijk heeft gesmaakt.

Terwijl we over een open landweg lopen, duiken we ineens rechtsaf tussen 2 akkers een klein pad in dat het begin blijkt te zijn van een diepe kloof, het dal van de Schilzergrabens. De warmte en het zonovergoten plateau slaat om in een kil en donker bospad. Ook hier weer een gebrek aan water, hoewel er soms iets klaterends te horen valt. Dan opent het bos ineens en staan we weer op een wand van de Moezel en kijken uit over de wijngaarden. We passeren een grote witte zonnewijzer, die iets te laat aangeeft, of zonder zomertijd ruim te vroeg. Het maakt ook niet uit want niemand weet hoe laat wij daar nu precies langs liepen.

Als we Pommern inlopen wijken we iets van de route af om de oude barokke St.Stephan Pfarrkirche met een laat gotische westelijke toren en een nog veel oudere pastorie te bekijken. Nadat we alle gebouwen rond de kerk hebben aangezien voor de pastorie, blijkt uiteindelijk een onopvallend wit gebouw het gezochte 13e eeuwse Pfarrhaus te zijn waarvan de bouw is begonnen in 1256. Het is daarmee wel het oudste parochiehuis van het Bisdom Trier. Hier is niets wat het lijkt. Alle andere gebouwen, inclusief de fraaie vakwerkhuizen zijn van latere datum.

We verlaten Pommern via de wijngaarden en gaan weer steil omhoog de berg op. Dit keer iets minder hoog, dus dat valt enigszins mee. We lopen weer tot aan de hoogvlakte met de Martberg van 273 meter. De volgende stop is bij een replica van een Romeinse tempel die hier gestaan moet hebben. Vóór deze tempel heeft hier vanaf ongeveer 50 v. Chr. een Keltische offerplaats gestaan. Na de bezetting van Gallië door de Romeinen werd de Keltische cultuur weliswaar door de Romeinen gerespecteerd, maar gaandeweg werden de invloeden van Rome wel steeds groter. Naast het tempelterrein staat ook nog een nagebouwde Keltische woning, waarvan je ook weer mag afvragen of het er echt zo uitzag in het begin van de jaartelling. Maar met het gebruik van hout en klei of leem voor opvulling van wanden zal de waarheid zeker dicht benaderd worden. Deze eeuwenoude techniek zie je nog terug in oude vakwerkhuizen.

Langzaam dalen we weer af door een bosrijk dal om daarna steeds sneller af te dalen naar Kander/Treis, het eindpunt van de etappe. Het laatste stuk gaat nog eens steil naar beneden zig-zaggend door een bosrand. We zijn vroeg vandaag, de trein brengt ons om 16.09 uur (5 minuten te laat) terug naar Klotten.