Moselsteig  

Etappe 17: Beilstein - Klotten. Inclusief aanloop routes ongeveer 18.7 km (315.8 km).
Vrijdag 20 september. Hoogteverschil: klimmen en dalen ± 460 meter.
Weer: Zonnig, 19 graden. Zwakke wind uit het zuidoosten.

Vandaag een combinatie van trein en bus om in Beilstein terug te komen. De overstap in Cochem geeft ons ruimte om bij een bakker uitgebreid koffie te drinken. Om 9.01 vertrekken we met buslijn 716 in 20 minuten naar Beilstein. Daar lopen we eerst naar de kloosterkerk van het voormalige karmalitenklooster om de Zwarte Madonna te vinden. Bij het doorlezen van het boekje bleek dat we deze high light gisteren gemist hebben. Gelukkig hangen moeder en kind nog op ons te wachten. Na een korte rondblik in de lege kerk lopen we de trappen weer af naar de hoofdstraat om de route weer op te pakken.

We gaan nu steil omhoog de berg op en komen een bordje tegen dat we het Erlebnispfad Moselkrampen bereikt hebben. Dan volgt weer die waarschuwing, weet je het zeker dat je hier door gaat? Alles op eigen risico. Natuurlijk gaan we verder, maar een makkelijk pad is het niet. De evenwichtsorganen worden wel erg sterk op de proef gesteld. Net als vlak voor Beilstein is ook hier het pad erg smal met vlak naast ons een flinke diepte. Bovendien is er steeds kans op wegglijden door alle losliggende stenen en steentjes. Maar ook hier komen we weer ongeschonden doorheen en dalen enigszins af om vlak boven de dorpjes Fankel en Bruttig te lopen.

In Bruttig lopen we onder een hoog spoorwegviaduct door, de Bahndamm. Het bijzondere van dit 650 meter lange spoorwegviaduct met zijn 12 onderdoorgangen is dat het een onderdeel is van een spoorlijn tussen Cochem naar Neef, maar dat het nooit is afgebouwd. De bouw begon in 1915 en duurde tot 1924. Vanaf Treis werd eerst een 2.8 km lange tunnel geboord om vervolgens hoog boven Bruttig en dwars door Fankel verder te gaan. Door het verdrag van Versailles moest het project, dat een militaire lading had, per direct gestopt worden. De tunnel werd dichtgemetseld, maar in 1931 weer nuttig gebruikt als championkwekerij. In 1944 richten de Nazi's de tunnel in als een "unterirdische Rüstungsfabrik" waar krijgsgevangenen gedwongen werden om ontstekingsmechanismen voor de firma Robert Bosch te produceren. De Franse bezettingsmacht blies in 1946 beide portalen en hele delen van de tunnelkoker op. De viaducten in Bruttig zijn er nog als relikwieën.

Over bospaden bereiken we de Eiserner Mast. Veel stelt dat echter niet voor, een hoogspanningsmast op de rand van de bergkam. Hier gaat de stroom van bovengronds naar een kabel op- of ondergronds. Eigenlijk hadden we hier een pauze gepland, maar alle bankjes zitten vol met Duitse jonge mannen, waarvan de meeste gezellig een biertje zitten te drinken. Blijkbaar iets van een bedrijfsuitje, sehr gemütlig allemaal. Ze hebben zelfs hun eigen catering meegenomen in de vorm van een bierwagen die hier blijkbaar ook over het bospad kan komen. Als we later bij een uitzichtspunt zitten te lunchen komen de heren rustig voorbij wandelen. Weer iets later als we zelf door Valwigerberg lopen, een dorpje boven Valwig aan de Moezel, horen we de heren weer op een terras van een Gasthof. Dit keer zit de stemming er goed in. Blijkbaar is de wandeling voor hen afgelopen. Even later lopen we weer langs een Drachenfliegerschans met een helling die in het niets eindigt.

Dan krijgen we een teleurstelling, want de Mozelweg is gespert. Er is een instorting geweest en de route zou daardoor onbegaanbaar zijn geworden door steenpuin. We hebben weinig andere keus om tandenknarsend naar de rivier te lopen. Daarbij moeten we wel een stuk terug door de wijngaarden en lopen al met al een kleine 5 km om. Een tegenvaller, want de route leek ons spannend en we verliezen nu veel tijd op deze toch al lange etappe. Bovendien is de route langs het asfaltfietspad niet bepaald interessant te noemen. Op het internet staat dat dit gedeelte van de Mozelsteig er al sinds juni uitligt.

Als we Cochem naderen zien we als eerste de Reichsburg hoog boven de stad staan. Het originele kasteel werd rond het jaar 1000 gebouwd en in de 14e tot de 16e eeuw steeds verder uitgebreid. Er waren zelfs 3 toegangspoorten naar de burcht. Op 19 mei 1689 werd de burcht door Franse tropen geheel vernield, net als het gehele Cochem. Ruim 180 jaar lang bleef het een ruïne totdat het complex werd aangekocht door de zaken familie Ravené uit Berlijn, die het kasteel tussen 1869 en 1890 lieten herbouwen. Het betrof geen nauwgezette reconstructie maar een vrije interpretatie. Het zat de familie niet mee, want de inmiddels vergaarde kunstcollectie ging geheel verloren in WOII. Het kasteel werd in 1978 door de stad Cochem aangekocht en fungeert nu als museum. Al met al heeft het complex vooral een fotogenieke waarde.

Als we in Cochem aankomen is het vooral erg druk, veel toeristen en dat op een vrijdag. Er liggen rondvaartboten en cruiseschepen aangemeerd. Een enkele vaart net weg, een drukte van belang. De stad Cochem telt rond 5000 inwoners, maar er zijn veel meer toeristen en daar horen wij ook bij. Als we de brug over de Moezel gepasseerd zijn gaan we op zoek naar een kopje koffie. Dat lukt net buiten een oude stadspoort, de Enderttor.

We plakken vandaag het stuk van morgen naar Klotten aan deze etappe vast, vandaar de langere etappe. We kunnen daardoor lopend naar onze Ferienwohnung. Het eerste stuk is steil bergopwaarts, dat gaat weer veel energie kosten. Maar er is een andere optie, een stoeltjeslift! Voor 4.90 pp. zweven we naar boven om vlak bij het Pinnerkreuz uit te stappen (216 m). We zijn nog steeds een beetje verbolgen over de omleidingsroute en zien deze optie dan ook als een soort compensatie, zeker in tijd. Onder ons zien we de route lopen met de bekende stikkers. Het is goed zo. Boven kijken we nog even rond tussen de dagjes mensen die voornamelijk rondschuivelen en elkaar in de weg lopen. Het uitzicht is prachtig, maar voor een mooie foto van de Reichsburg staat de zon eigenlijk verkeerd.

We lopen langs het restaurant dat op de rand van een afgrond staat en merken dat we nog lang niet zijn uitgeklommen. Gelukkig niet meer zo heftig, maar we gooien er nog 100 meter bij op om bij het Wildpark Klotten op 340 meter hoogte uit te komen. Ongetwijfeld zijn er ook gewone dieren, maar de enige dierlijke geluiden die we horen is gegil uit razende karretjes in een achtbaan. Het is dan ook een soort van Wild Lands zoals in Emmen, meer een pretpark dan een dierentuin dus.

We lopen nu over de bergkam verder richting Klotten. Naast een aantal fraaie uitzichten over de Moezel en Cochem komen we ook enkele schuilhutten en een kapelletje tegen. Als we door de bomen de blauwe lucht zien moeten we toch even kijken wat er boven ons is. Het blijkt weer een totaal ander landschap met glooiende akkers en bossen. Het is hier ook veel warmer dan op onze route langs de rivier. De 8 km verderop gelegen luchtmacht basis, Fliegerhorst Büchel, houdt zich stil. Voor de vliegers is het weekend blijkbaar al begonnen. Op deze basis zijn 45 Tornado gevechtsvliegtuigen gehuisvest. Deze week hebben we ze verschillende malen gehoord en gezien, maar echt veel lawaai hebben we niet geproduceerd.

Na de Seitskapelle dalen we af naar Klotten. We lopen eerst nog langs de ruïne van Burg Coraidelstein. Dit voormalige kasteel is al in 950 gesticht, later kreeg het slot de naam van Reichsburg Klotten. We lopen via een zeer smal straatje, eigenlijk dwars door een huis naar het centrum van het dorp. De Pfarrkirche St. Maximinus staat pontificaal boven het dorp en zijn parochianen. De kerk is overigens wel aan een opknapbeurt toe. We lopen nog even met de route mee om bij het station wat te nuttigen. Vandaar is het maar een klein stukje teruglopen om weer bij ons appartement uit te komen.