Dag 4. De botanische tuinen en het papagaaien paradijs van Funchal.

Zondag 15 jan uari 2006.  

Het is feest vandaag, want Ina is jarig.  

Een bloemetje is in het hotel niet zo op zijn plaats dus dan maar naar de bloemen toe. Vandaag staat de Botanische tuin van Funchal op het programma. Eerst weer vanuit Garajau met de bus naar Funchal. De bus zit propvol en rijdt in een keer door over de snelweg naar de stad. Een extra bus die achter de onze aanrijdt gaat verder en pikt de rest van de haltes op.  

Toch niet zo achterlijk, die Portugezen ….

Eerst moet er plan de campagne gemaakt worden en waar kan dat beter dan vlak naast de kerk, van waaruit het gezang door de openstaande deuren nog net ons tafeltje weet te bereiken. Ze hebben er zelf om gevraagd door de deuren open te zetten, want als wij even naar binnen kijken zien we de toeristen door de kerk scharrelen terwijl de mis in volle gang is, gênant gewoon.  

Onze cappuccino smaakt goed, het is aangenaam weer en gezellig druk op het terras. Vanuit zee zien we het Duitse cruiseschip de Aida binnenstomen. Dit zelfde schip heeft een paar jaar geleden nog in de Eemshaven gelegen om daar afgebouwd te worden.

Dankzij onze gedetailleerde wandelgids weten dat we bus 31 moeten hebben om in de Botanische tuin te komen. We zijn er 2 dagen geleden al langs gelopen, dus we weten ook wanneer we uit moeten stappen. We hebben alle tijd.  

Langzaam lopen we van boven naar beneden al zigzaggend van terras naar terras, van tuin naar tuin om uiteindelijk in het papagaaien paradijs uit te komen. Papagaaien van over de hele wereld zijn hier te zien. De kleuren zijn soms adembenemend mooi. De zon staat steeds lager, dus op het laatst nog even een rondje tuin om te kijken of er nog iets moois belicht wordt.  

Voor we het weten is het 16.00 uur en hebben al weer 4,5 uur in de tuinen rondgelopen.

Tussen een haag van niet begrijpende taxichauffeurs lopen we naar beneden weer terug naar de haven om de bus van 18.45 uur terug te nemen naar Garajau.  Bij de bushalte woont een tandeloos hondje. Hij krijgt voer en drinken van de chauffeurs. Als tegenprestatie gebruiken de chauffeurs het hondje als borstel om de schoenen te poetsen.  

Op zondag is de bus-frequentie niet hoog en de eerst volgende bus gaat om 21.45 uur. Ina zit aan het raampje en aan de verkeerde kant. Althans vindt ze zelf. De bussen rijden vrij fors door de nauwe straatjes. Elke tegenligger vormt een potentieel risico en zeker als in een krappe bocht de tegenligger ook een bus is. Vaak staan we daardoor stil. Rakelings wordt langs muurtjes en gebouwen gereden. Voetgangers worden daarbij net niet geraakt, maar niemand die zich daar zichtbaar druk om maakt.

Het slimste is wel dat langs de weg van Funchal naar Garajau afgronden van wel 100 meter diep vlak naast de weg lopen. Vanuit de bus zie je alleen de afgrond, verder niets. Ina zit vanaf dat moment naast het gangpad en denkt daarbij dat ze in lijn 65 zit van Groningen naar Zoutkamp. Ik kan iets beter relativeren als we langs de afgrond suizen, mijn positieve gevoel is gebaseerd op een snelle kansberekening. Meestal gaat het goed. Voor Ina is het meer een Russisch roulette.  

In het hotel nemen we voor de verandering eens geen Madeira maar Amarquillo, het ons zo vertrouwde amandel likeurtje uit Portugal. Het avondmaal bestaat uit Penne en Pizza. Om 22.00 uur hebben we het weer helemaal gehad. De volgende dag zal zwaar worden.