Etappe 3.  Bivac refuge la Balme – refuge Plan de la Lai.  Maandag 19 augustus 2013. Bewolkt, 12 tot 20 graden.  

Na een stille nacht pakken we de spullen weer in. We vinden een bankje met een mooi uitzicht over het dal waar we gisteren omhoog zijn gelopen. Daar nemen we een ontbijt van hete koffie, muesli en hartkeks. De andere kampeerders staan er nog als wij na de refuge la Balme de klimstand aannemen en langzaam naar boven lopen. De eerste uitdaging is de col du Bonhomme (2329 meter). We zijn goed uitgerust en blij dat we het klimmen als eerste op het programma hebben staan vandaag. Het weer is wat minder, zwaarbewolkt, een koude wind en het neigt naar regen. Voor het wandelen zijn dit goede condities, zeker nu wij bijna 800 meter omhoog moeten.

Langzaam komen we aan bij de eerste col. De jassen gaan aan, wind en kou (12 graden) maken het guur. We zien dat andere wandelaars dit ook doen, het hooggebergte heeft een eigen klimaat en daar moet je rekening mee houden. Er staat een klein schuilhutje en daar proberen we weer wat op temperatuur te komen.  

Met de jassen aan gaat het verder, de temperatuur blijft laag en hoe hoger we komen hoe kouder het aanvoelt door de snijdende wind. Na 1 uur staan we bovenop de col de la Croix-du-Bonhomme op 2483 meter. De col zelf is niets meer dan een bult met een grote steenhoop als markering. Dit maal geen onthaal van Japanners zoals op de Brevent, maar verder lijkt het wel op Babylonië, zoveel verschillende talen worden er gesproken. Een groep kleumende Engelsen krijgt uitleg van een gids waar ze zijn en waarom het hier zo bijzonder is. Ze praat maar door dus er is blijkbaar meer dan wij zelf kunnen zien.

Vlak onder de col staat een grote refuge CAF de la Croix-du-Bonhomme. Tijd voor een versnapering. We trakteren ons zelf op een bak koffie een en stuk notentaart, we kunnen wel weer wat energie gebruiken en tegelijk ook moed verzamelen voor het volgende deel van de tocht. Door het raam zien we tijdens een opklaring de spectaculaire Crêtes des Gittes voor ons liggen, totdat een nieuwe wolk al het zicht weer ontneemt. Om 12.30 uur verlaten we de refuge en lopen richting de Crêtes. Heel even zien we een gedeelte van het pad dat we moeten gaan lopen, dan is er weer mist.

Op zich is de Crête niet gevaarlijk, maar dan mag het niet onweren, sneeuwen of hard waaien. Waaien doet het wel, maar niet zo heel hard dus het moet kunnen. Voor mensen met hoogtevrees is dit ook geen goed pad. We lopen boven op de graat van een bergketen en dat ongeveer 2,5 kilometer lang. Halverwege wordt het hoogste punt bereikt en dan hebben we het over een hoogte van ongeveer 2500 meter. Pas honderden meters onder ons wordt het weer wat vlakker. Struikelen, uitglijden of het evenwicht verliezen is hier even geen optie, maar dat waren we ook niet van plan. 

Tijdens de voorbereiding hebben we uit andere verslagen gelezen dat deze Crêtes toch wel een van de absolute hoogtepunten van de GR-5 is. En als je hier dan toch zover bent gekomen wil je er ook overheen, wolken of geen wolken. We zetten de pas er in en lopen langzaam omhoog. Ergens voor ons houdt het paadje op in de mist. Dan klaart het ineens op en staan we weer met beide benen op de Crêtes en zien we waar we zijn… 

Voor ons slingerend het pad over een lange smalle richel waar we dus over heen moeten lopen. Aan beide kanten gaat het steil naar beneden, dat is inderdaad even slikken. De wolken komen uit het dal waar de helling het steilst is. Ze jagen van onder naar boven langs en om ons heen, maar soms zijn er ook heldere momenten. Dan gaapt de diepte naast ons. Ina gaat voorop en loopt langzaam stap voor stap door over het smalle paadje. Dit gaat goed, maar telkens als we even rondkijken wordt het evenwicht weer op de proef gesteld.  

Even snel omdraaien is een riskante bezigheid door enerzijds de toch wel sterke wind en anderzijds het missen van enig oriëntatiepunt. Ik probeer ondanks dat zoveel mogelijk foto’s te maken en dat is soms niet eenvoudig. Zonder de wandelstokken had ik allang beneden gelegen! Met rustige bewegingen kan ik mij zelfs helemaal omdraaien en foto’s in tegengestelde richting maken. Dit pad is absoluut kicken! De euforie en de adrenaline overheersen, dit is een geweldige en onvergetelijke ervaring.

Na ruim 1 uur zijn we bij de col de la Sauce op 2307 meter, we hebben het overleefd. Een erg mooie en spannende wandeling hoog over het dak van de Alpen. Vanaf hier begint een lange, soms wat lastige afdaling naar de refuge du Plan de la Lai op 1818 meter. Het ziet er nog steeds uit als of er regen kan komen, bovendien is het koud en winderig dus we gaan voor een overnachting in de refuge. Moet lukken zonder al die Fransen die hun rondjes draaien om de Mont Blanc. En inderdaad, geen probleem, plaats genoeg.

Onze gastvrouw heeft uitgelegd wat de bedoeling is en na ons opgefrist te hebben, laten we ons verassen wat de maaltijd betreft. Ina ruikt iets van kool, we zullen zien. Misschien heeft ze het wel gezegd wat we gingen eten en hebben we haar gewoon niet verstaan. Het lijkt erop dat de andere gasten het allemaal wel weten. De voertaal is Frans en het gaat allemaal te snel voor ons en dat is toch weer jammer. Eigenlijk vinden we dat toch een groot manco aan het hele wandelen in de Franse Alpen, het gebrek aan contacten. Altijd maar weer hopen dat er andere buitenlanders zijn, het liefst Nederlanders. Er is wel een Belgische gast, een Waal die zowaar ook goed Vlaams beheerst, maar hij spreekt toch het liefst zijn moedertaal.

Het avondeten bestaat uit een (inderdaad)  een soort koolsoep, een gebraden eend in champignonsaus met gekookte aardappelen en als toetje een bosbessenkwark. Al met al helemaal niet zo gek.  Rond 21.00 uur maakt iedereen aanstalten om naar bed te gaan en om 21.30 uur kruipen we er bijna als laatste zelf ook maar in. Het was vandaag een inspannende dag, met veel klimwerk. De knieën hebben het goed uitgehouden, maar de schouders en voeten hebben het wel moeten ontgelden.