Etappe 12  Manderscheid - Himmerod. Maandag 30 mei; 18 km, klimmen 230 m, dalen 390 m.

Aanvankelijk zwaarbewolkt maar droog, vanaf ongeveer 12 uur stortregen die de hele dag aanhoudt. 18 graden.

Onze gastheer heeft voor een goed ontbijt gezorgd en wat over blijft mag mee als lunch. En passant meldt hij dat er heel slecht weer staat aan te komen. Dat nemen we mee in de planning voor vandaag. Het is een relatief korte etappe, bovendien weinig grote hoogteverschillen. Onderweg is er niets, we lopen de hele dag door het bos en eindigen bij het klooster van Himmerod. Geen reden voor ons om niet te gaan lopen.

Na ongeveer 500 meter zijn we weer op de Eifelsteig. Net als de vorige dag lopen we weer op een even spectaculair pad langs de Lieser. We doen het meteen maar rustig aan want door de vele regen is het erg glad geworden. Bovendien is er tussen ons en het diep onder ons kolkende en razende riviertje, niet veel dat ons tegen kan houden. Het normaal gesproken rustig kabbelende water brult ons van beneden toe. Jeemig, er moet wel veel regen zijn gevallen vannacht. 

Tegen een uur of 12 begint het te sputteren en even later veranderd dat in stortregen. Alle plastic gaat aan en bij een poging om op buienradar te kijken blijkt dat we hier helemaal geen bereik hebben. Oeps, nog voorzichter dus. Overal komt water naar beneden, de hele wand lijkt nu een waterval geworden. Hoeveel water kan een bergwand hebben? Is een aardverschuiving denkbeeldig? Na het oversteken van het zoveelste stroompje zien we in het regengordijn een lastig obstakel, de Karl-Kaufman Brücke. We moeten naar de overkant van de Lieser, maar de brug staat in het water, de rivier is overstroomd….

Grote takken en soms dikke boomstronken knallen tegen de (gelukkig) betonnen brug. Teruggaan is geen optie, omlopen ook niet want wie weet waar je dan uitkomt? Ina gaat met de bergstokken en op blote voeten op zoek naar een plek waar het minder diep is. Met de rugzak nog op, vindt zij de onderste trede van de brug. Daar kan ze zich naar boven hijsen. Ik volg, ook met de schoenen in de hand en in een soort van schijnvertoning om alles droog te houden. Het klinkt misschien vreemd, maar het fototoestel en de smartphone mogen niet nat worden. Die laten we schieten als het er echt op aankomt. We hebben nog vertrouwen dat het allemaal goed komt. Als we het 80 cm diepe en 1,5 meter brede gat hebben overgestoken staan we eindelijk op de brug in de stromende regen. 

De oever aan de andere kant ligt wat hoger en zittend op een bankje trekken we eerst de schoenen weer aan. Daarna op zoek naar een bordje hoe we verder moeten. Na enig zoeken vinden we het bordje ongeveer 5 meter van de kant in de rivier. Daar gaat het pad verder. Wat nu? We kunnen er gelukkig allebei de humor nog inzien van deze idiote situatie! Het moet ook niet gekker worden. Als we wat verder rond kijken zien we verderop het pad uit de rivier komen. Om daar te komen moeten we echter over de schuine helling dwars door het drijfnatte bos. 

Als we daar weer doorheen zijn en we terugkijken hebben we meer het idee met een survival bezig te zijn dan met een wandeling. Waar staan de camera’s? De realiteit is dat we het op eigen kracht moeten doen en er geen hulptroepen komen opdagen. We gaan weer verder met de schoenen vol water in de onophoudelijke stortregen. Voor Grosslittgen buigen we af richting Himmerod. De laatste kilometers leveren weer nieuwe problemen op. We stijgen langzaam richting het klooster maar de paden zijn nu zelf rivieren geworden. Het is moeilijk om houvast voor de voeten te vinden. Ik gebruik een van Ina’s stokken om het evenwicht te kunnen bewaren.

Bij het klooster aangekomen zit alles dicht, ook het Gasthaus. Even buiten de poort vinden we nog een Gasthaus (am Kloster) en dat blijkt wel open te zijn. We zien er natuurlijk uit als beesten, maar dat vindt de waardin geen probleem. We moeten ons eerst maar eens ontdoen van al die natte spullen. Ze neemt de schoenen en de sokken mee, die gaan naar de kachel in een drooghok. De schoenen stopt ze vol kranten. Zoveel gastvrijheid doet ons natuurlijk goed na een dag vol ontberingen. We douchen ons en trekken droge spullen aan om daarna een biertje te nemen op de goede afloop. We zijn de enige gasten. Wel is de broer van de waardin aanwezig en als we ons verhaal doen schudt hij het hoofd. Hij vindt het onverantwoord wat we gedaan hebben. We vinden het in eerste instantie toch onze eigen verantwoordelijkheid. De man gaf aan dat dit stuk van de Eifel bij mooi weer het aller-fraaiste gedeelte is, maar met slecht weer het aller-gevaarlijkste. En het was nu heel slecht weer.

Even later zitten we aan een heerlijk diner, onze gastvrouw kan ook goed koken. We praten nog wat na met zijn vieren. Een bijzondere dag. Morgen weer een nieuwe uitdaging. (Gasthaus am Kloster HP 110 €, geen pin)