Etappe 8: Hooghalen - Beilen (21/27 km).  

Zondag 13 maart 2016

Na bijna 2½ jaar pakken we de wandeling weer op. Het is goed om weer op pad te zijn, soms zijn er dingen in het leven waar je even niet omheen kan. We hebben er alle 3 weer zin in en gaan vandaag voor een etappe van ongeveer 21 km. 

We vertrekken vanaf de parkeerplaats in Hooghalen waar we de vorige keer zijn gestopt. Sneeuw ligt er niet, sowieso heeft het maar weinig gewinterd dit jaar. Het klimaat is echt aan het veranderen. Nu voelen we aan de soms warme zon dat het voorjaar er aan zit te komen. De asperges komen ook al haast door, die moeten echter nog even wachten. Met een graad of 8 is het nog best fris te noemen, maar we lopen ons wel warm. We steken de A28 over en komen uit in het gehucht Laaghalen. 

Een kilometertje verder passeren we een hek dat de begrenzing vormt van een enorm heidegebied. Een aaneenschakeling van het Laaghalerveld, Noorderveld en het Hijkerveld, in beheer bij het Drents Landschap. Gaandeweg komt het besef dat dit natuurgebied enorm groot is, tot aan de horizon is er niets anders te zien als heide- en grasvelden afgewisseld met plassen en poelen, met hier en daar wat struiken of bosschages. De heide heeft het zo te zien wel moeilijk, men doet er ook van alles aan om het gebied open te houden met behulp van een schaapskudde, en het machinaal plaggen. Alleen de zendmast van Smilde valt niet weg te moffelen, een baken voor een groot deel van Drenthe. 

Als we het Oranjekanaal zijn overgestoken lopen we nog langs het Zuid-Hijkerzand, een natuurgebied van Staatsbosbeheer. Het kanaal is in feite een grotendeels mislukte investering en heeft nooit tot enig gebruik geleid. Het is zelfs niet bevaarbaar door de vele obstakels in het 48 km lange traject. 

Vlak voor het dorpje Brunsting lopen we de gelijknamige Brunstinger Plassen in. Heuvelachtige heidevelden met daartussen talrijke vennen geeft een goede beschrijving van dit landschap. Halverwege het pad zouden we volgens het boekje links af moeten slaan richting Brunsting, maar de stikkers geven aan dat we rechtdoor moeten gaan. Geen verkeerde keus als we de fraaie natuur om ons heen zien. Bij de eerst volgende kruising besluiten we om links af te gaan richting Brunsting, dat lijkt een logische keuze. Bij het bereiken van een kruispunt staan we even te kijken naar een jongen in een rolstoel met iets van een gebroken been in gips. Zijn kameraden duwen hem zo hard dat hij over de kop in de berm beland. Of het hiervan komt weten we niet maar we volgen hierna blindelings de geel/rode stikkers en lopen zonder het in de gaten te hebben via de originele weg terug in het natuurgebied de Brunstinger Plassen. Als we ons helemaal klem hebben gelopen begint het te dagen dat we verkeerd zitten.

Omdat het een andere kijk geeft op hetzelfde gebied, het zonnetje schijnt en we nog steeds goede zin in hebben maken we er maar geen punt van. Weldra staan we weer op het kruispunt met de weg naar Brunsting. Nu zien we weer een duidelijke stikker die we nog niet eerder hadden gezien, maar die ons de andere kant op dwingt. Stikkers gaan voor de beschrijving in het boekje, dat is de regel. Andere wandelroutes dan de onze zijn er niet, dus we moeten aannemen dat dit correct is. Achteraf maken we hierdoor weer een ruime omweg en lopen ook nog eens langs een gegraven kanaal (de Beilervaart) met naast ons een doorgaande weg richting Beilen. Als we over Brunsting waren gelopen was dit niet alleen korter en veiliger geweest, maar was er waarschijnlijk ook veel meer te zien, helaas. 

In Beilen aangekomen besparen we ons het stukje naar het station. We komen hierdoor wat eerder uit bij het Linthorst Homankanaal dat we overbruggen. We verlaten het dorp via een fraaie houten brug over de Beiler Stroom, een riviertje dat begint tussen Orvelte en Westerbork op het Drents Plateau en eindigt in het Meppelerdiep bij Meppel. Het Terhorsterzand is het laatste natuurgebied van deze fraaie tocht. Van origine een stuifzandgebied, maar nu ook weer een combinatie van heide, vennen en jeneverbesstruiken. 

Nadat we de A28 voor de derde maal hebben gekruist lopen we eerst nog door een flink bos om vervolgens uit te komen in het gehucht Smalbroek waar de tweede auto staat. Al met al een fantastische dag met veel zon en wandelplezier. Helaas zijn de 21 km toch nog 27 kilometer geworden!