Etappe 6: Westerbork - Elp (17 km).  

Zondag 24-februari 2013

Alhoewel er bij ons in Winsum geen vlok sneeuw te zien is en bij Janet in Annen ook vrijwel niets ligt,  gaan we vandaag toch voor een winterwandeling. Het moet toch lukken om een keer in de sneeuw te lopen. De wegen zijn goed en we zijn precies op tijd bij het verzamelpunt in Elp. Daarna gezamelijk naar Westerbork, en .... daar sneeuwt het en is het wit. Even is er verwarring over de richting die we moeten gaan, maar de juiste route richting Orvelte is weldra gevonden. Vooral in het begin sneeuwt het flink en zijn we in no-time wandelende sneeuwpoppen. Er staat een snijdend koude noordoosten wind, maar we zijn er op gekleed. Geen wanklank, hier doen we het voor.

We verlaten Westerbork in oostelijke richting. Na een open terrein komen we in de luwte van het bos. Alles is wit en en bevroren, dus de paden zijn goed te belopen. Bomen, struiken en heide zijn bedekt met een laag witte poedersuiker, het ziet het er fantastisch uit. De sneeuw kraakt onder de schoenen en verder verstoort alleen de wind de stilte. Er is niemand, het lijkt of alleen wij de stoute (wandel)schoenen hebben aangetrokken.

Vlak voor Orvelte zien we een soort schaapskooi staan, die helemaal opgetrokken is uit houten palen met een rieten dak. Als bouwmateriaal voor de vloer en de wanden is leem gebruikt, de wanden zijn verstevigd door een houten bewapening. Even verder lezen we dat het geheel een replica is uit de IJzertijd, gebouwd door vrijwilligers. Het ziet er allemaal gaaf uit. Het is vooral ook bijzonder om te zien dat de wanden bijna zo hard zijn als steen. En met een dak dat bijna tot de grond loopt blijft het binnen ook droog.

Nog dichter bij Orvelte nemen we in omgekeerde richting het houten pad van Theodoor. Joost mag weten wie Theodoor is, maar grappig is het wel. Een reeks van houten trappetjes in combinatie met geluidseffecten moet dit tot een jeugdattractie maken. Maar ook wij als volwassenen kunnen ons wel in deze speeltuin vinden. Of het door het kwekken komt of door iets anders, we lopen de afslag richting Orvelte voorbij. Gelukkig kunnen we het corrigeren en staan we weldra bij een restaurant dat helaas voor ons nog gesloten is. Gelukkig biedt de slechte internetverbinding van Orvelte uitkomst, want het wil maar niet vlotten met die buienradar. Terwijl de MB's langzaam binnen lopen gaat deur van het restaurant open en weldra zitten we aan de koffie met gebak voor een warme gaskachel. 

Als we weer bijgetankt hebben vervolgen we de weg richting Elp. Het door het Drents Landschap beheerde Orvelterzand biedt ons afwisselend heide en bos. Het ven is bevroren en de Schotse Hooglanders zijn nergens te zien. De dames maken zich al zorgen dat ze toch opeens voor ons staan, maar de vrees is ongegrond. Ze zijn er wel maar staan achter een hek en worden bijgevoerd.

Verder gaat het langs de Meeuwen plassen en door uitlopers van de Boswachterij Schoonloo. Veel natuurschoon en ook prachtige winterse plaatjes. De route laat ons door het kleine plaatsje Elp heen lopen. Ook hier enkele fraaie boerderijen, maar verder is het er compleet uitgestorven. Het zal er 's zomers waarschijnlijk wel anders uit zien met wandelaars en fietsers. De laatste kilometers gaan weer door het bos en als we langs het Zwarte Water (nu Witte Water) ook wel genaamd het Elpermeer lopen, naderen we het eindpunt. Helaas eigenlijk, want het was een fantastische wandeling die nog wel even door had mogen gaan. De auto staat er nog en het is verder een korte rit naar Westerbork om ook de andere auto weer op te halen.