Etappe 11: Diever - Appelscha (22 km).  

Vrijdag 29 oktober 2021

Het is al weer 3 jaar geleden dat we onze voetstappen op het Drenthepad gezet hebben en het wordt daarom tijd om weer verder te gaan. Het beloofd een zonnige dag te worden en voor eind oktober is het heel zacht met in de middag maar liefst 18 graden op de thermometer. We rijden naar Appelscha, waar we de auto op een ruime parkeerplaats achter een grote supermarkt neerzetten.  De bus naar Smilde is precies op tijd, 9.21 uur. Bij halte Wittewijk stappen we over op een bus naar Diever. Rond 10.20 uur vinden we in Diever de aansluiting met het Drenthepad. 

We lopen door een nieuwbouwwijkje richting de bossen. Net buiten het dorp staat een vrij groot hunebed, de D52. Dit Hunebed werd al in de 17^e-eeuw vermeld in geschriften. In 1871 werd de verzameling stenen door het Rijk aangekocht en door professor van Giffen naar de huidige staat gereconstrueerd. Het heeft daarbij een lengte gekregen van 14.5 meter en een breedte van 4.8 meter. Aan de hand van potscherven is het hunebed gedateerd op 3300-2850 vóór Christus.

De bossen van het Dieverzand staan onder beheer van Staatsbosbeheer. Ze zijn een onderdeel van het Drents-Friese Wold. Het bos bestaat voor een groot deel uit grove dennen. We zien onderweg op veel plaatsen houtkap zonder dat er iets voor wordt teruggeplaatst. In deze tijd eigenlijk een slechte zaak. Ruimte voor de heide is het motto, maar dat is makkelijk gezegd. We zien veel heidevelden waar het gras zo hoog staat dat de heide er soms net even bovenuit komt kijken. Niet verkeerd hoor, dat wuivende geel/bruine gras dat je nu in de herfst hebt, maar zonder hulp gaat de heide het niet van winnen van al dat gras. Dan maar gevarieerd loofbos zou ik zeggen, ook beter voor de CO2 reductie. 

Waar wel mooie heidevelden staan valt het ons op dat er 3 soorten heide te zien zijn. Maar wat beter beschouwd blijken het er toch maar 2 soorten te zijn, de paars bloeiende struikheide en de gewone (Erica) dopheide. Wat we eerst voor een derde soort aanzagen wordt gevormd door nieuwe aanwas van de struikheide. Die heeft het de afgelopen jaren erg moeilijk gehad, maar dit jaar is er door de vele regen overal nieuwe heide ontstaan.

Met de heide aan onze linkerkant zien we aan de andere kant van het fiets- en wandelpad een oorlogsmonument staan. Hier is op 22 november 1943 een 4-motorige Halifax van de Canadese luchtmacht neergestort. Het toestel was onderdeel van een vloot van 776 bommenwerpers onderweg naar Berlijn en werd door een Duitse jager neergeschoten. De 7 omgekomen bemanningsleden liggen begraven in Diever.

We dwarsen het Tilgrup, een gekanaliseerde beek, die hier nog kaarsrecht is, maar op andere plaatsen probeert Natuurmonumenten de oude loop weer te herstellen. Op het Dieverveld raken we een beetje de kluts kwijt als de bordjes niet meer overeen komen met de ons beschreven route. Achteraf blijkt dat er een flink deel van de route is verlegd. Met name bij de Ganzenpoel is de situatie zo veranderd dat we even niet meer weten waar we zijn. We lopen dan ook op een boekje uit 2009, dus 12 jaar oud. Gelukkig kan Ina via Wandelnet alle komende wijzigingen terug vinden. 

Bij de Ganzenpoel zien we een mooi bankje in de zon en daar genieten we van de resterende koffie en broodjes. Er staat een stevige zwoele bries en aan de horizon verschijnen wat sluierwolken, maar die houden de zon niet tegen. Als de maag is gevuld gaan we verder op de geel/rode markeringen. Het boekje vertrouwen we niet meer. We staan even stil bij een zwart/wit gestreepte grenspaal. In 1894 zijn er 148 gietijzeren paaltjes geplaatst. Daar zijn er nu nog 51 van over. Op de palen staan aan 2 kanten de provinciewapens afgebeeld.

Na de bossen van boswachterij Appelscha komen we in een gebied met afwisselend stuifduinen en heidevelden. In een haakse bocht beklimmen we een groteske houten uitkijktoren met een wijds uitzicht over de omgeving. Ook hier klopt de kaart niet meer en lopen we voor ons gevoel eindeloos over het Aekingerzand. Waarom men dit zo gedaan heeft is niet duidelijk, misschien om bepaalde fietsroutes te ontwijken.

Het lopen op het Aekingerzand vinden we wel wat eentonig worden, alhoewel de haast eindigende weidsheid wel tot de verbeelding spreekt. Het gebied is omgeven door bos en de randen daarvan reiken soms tot aan de horizon. Het allermooiste is dat er nergens bebouwing is te zien. Hier en daar een wandelaar, maar verder niets. Het stuk naar de tunnel onder de N381 maakt de omleiding weer helemaal goed. Hier is het wel duidelijk dat we een saai stuk fietspad omzeild hebben. 

Het kleurrijke pad kronkelt nu richting het Friese dorp Appelscha. De duinen worden steeds hoger, ideaal ook voor mountainbikers die hier hun eigen parcours hebben. We lopen dwars door een klimbos, waar een groep kinderen een uitleg krijgen voordat ze de boomkruinen in gejaagd worden. Blijkbaar heeft het parcours ons zo gefocust dat we de uitkijktoren op de Boschberg helemaal over het hoofd hebben gezien. Daar moeten we vlak langs zijn gelopen. Voor 2 euro pp. kan je de 33 meter hoge toren beklimmen, die bovenop een 20 meter hoog duin staat. Misschien nog even terug bij de start van de volgende etappe? We schrikken er niet van, maar het spook dat voor ons op het pad hangt zal in het donker best angstaanjagend zijn. Overmorgen is het Halloween!. In Appelscha aangekomen lopen we door het Smidslaantje terug naar de auto.