Camping Veldschotte is
een echte aanrader, we hebben er goed geslapen. We hervatten de wandeling weer
langs de Buurse Beek richting het Buurserzand. Ook hier belooft het boekje ons
weer van alles, maar helaas het zeldzame beenbreek is in geen velden of wegen te
bekennen. Zou het wel bestaan?
In het natuurgebied Harrevelder Schans staan we even stil bij een nogal opvallende aarden wal begroeid met bomen en een soort slotgracht aan de buitenkant. Wat zou dit zijn? We maken er maar een paar foto’s van. Als we iets verder zijn doorgelopen zien we een beschrijving van het geheel. Achteraf hadden we ook gewoon in het boekje kunnen lezen dat het om een deels gerestaureerde schans uit 1590 gaat. Het moest de Spaanse troepen uit Münster tegenhouden.
|
|
Weer doorkruisen we een hoogveengebied en daar vinden we precies op het moment dat het flink begint te regenen een grote schuilhut. We zijn dan op het Haaksbergerveen waar we alweer het Trekvogelpad tegenkomen. Een stel jonge Duitse fietsers biedt ons koffie aan die we in dank aanvaarden. Ze komen uit Nordhorn en vinden de omgeving ondanks de net gestarte regen erg fraai. Als we zo met hen praten, komt het Noabergevoel even weer bovendrijven.
 |
 |
Als de regen wat minder wordt gaan we weer op pad. Vlak over de grens komen we een aantal vluchtkerken tegen. Qua architectuur niet zo bijzonder, maar wel het verhaal dat er achter zit. In de tijd dat in Nederland de hervormde staatskerk overheerste was het voor veel anders denkenden vrijwel onmogelijk het geloof te belijden. Vlak over de grens kon dat wel en menig katholieke enclave werd hier gesticht, zoals we er een tegenkomen in Oldenkott.
 |
 |
We nemen een lunch in Gasthof Oldenkott. Daar worden we zeer gastvrij en zowel letterlijk als figuurlijk warm ontvangen. De Nederlandse serveerster kan ons van alles vertellen over de goede Duits-Nederlandse relaties tussen de grensdorpen Oldenkott en het Nederlandse Rekken. Helaas moeten we daarna weer verder in de regen, de poncho’s blijven om. De route loopt langs de grens en we struikelen bij wijze van spreke over de vele grenspalen. Het laatste stuk gaat door Duitsland en eindigt in Zwillbrock.
 |
 |
Als we vlak over de grens weer aan de Nederlandse kant een hotel passeren twijfelen we even of we zullen zwichten voor luxe, maar we gaan toch voor extreem. Ten slotte is dit ook een warming-up voor de GR-5 volgende week. Aangekomen bij camping “De Goede Hoop” zijn er aanvankelijk twijfels over een rustige slaapplek. Maar Henk, de wat oudere campingbaas, weet nog een ander plekje ver weg van de jeugd vlakbij de ingang.
 |
 |
We eten als enige gasten in het restaurant. Het is een echte volkscamping en vooral Henk heeft alle tijd van de wereld voor een gesprekje. Binnen de kortste keren hebben we het over de historische vereniging van Eibergen en Rekken. Er worden boekjes bij gehaald en we leren veel over de lokale geschiedenis en vooral ook de leemcultuur in dit gebied.
