Ik heb prima geslapen, maar Ina wat minder vanwege touwtrekken aan de enige slaapzak die we hebben meegenomen. Een verbeterpunt voor een volgende wandeling. Voor we vertrekken kopen we eerst enkele luxe broodjes in het campingwinkeltje. Dat gaat helemaal goed komen vandaag. We verlaten de camping zoals gezegd aan de achterzijde via de gisteren ontdekte route en kunnen daardoor Glanerbrug links laten liggen. Het Noaberpad is weer snel bereikt en na het passeren van de drukke N35 komen we bij het hoogveengebied “Het Aamsveen”. Direct aan het begin zien we een bord staan met verwijzingen naar allerlei flora en fauna. Inderdaad wemelt het van de half gesloten gentiaanklokjes, nu nog maar geen foto. Als straks de zon erbij komt staan ze mooi open en ongetwijfeld komen we er nog veel meer tegen. We passeren een cirkel met keurig gerangschikte zwerfkeien, een zogeheten kluunplaats. Hier lieten vroeger de boeren hun paarden rondjes lopen waarbij veenbrij tot turf werd gestampt. Dit ene exemplaar is weer opgegraven en te bezichtigen, maar er moeten nog meer kluunplaatsen verscholen liggen onder het groen.
|
|
Het hoogveengebied zelf is niet zo bijster interessant. Veel opslag van struiken en jonge boompjes. Bovendien weinig uitzicht en ook weinig variatie, misschien ligt het aan het seizoen. De augustusmaand staat niet bekend om zijn uitbundige kleuren. Je kunt je zelfs afvragen wat er verloren is gegaan bij het afgraven van een dergelijke eentonige landschap. Voor we het gebied verlaten beklimmen we nog even de uitzichttoren met een terugblik over het veen. De toren zelf komt wat ons betreft bepaald niet in aanmerking voor een architectonische schoonheidsprijs. Van al de aangekondigde fauna en flora, inclusief gentiaanklokjes komen we niets meer tegen. Ongetwijfeld zal het ergens te vinden zijn, maar dan moet je waarschijnlijk buiten de paden gaan rondstruinen. En daar krijg je weer natte voeten als je al niet compleet door het moeras wordt verzwolgen. We moeten het maar doen met het idee dat het er allemaal wel is. Wat we wel zien zijn grenspalen. We proberen er zoveel mogelijk van te fotograferen.
 |
 |
We schampen Enschede en herkennen opeens het laatste gedeelte van het Trekvogelpad. Dit keer lopen we in tegengestelde richting. In het landgoed Smalenbroek stoppen we voor een uitgebreide lunch, inclusief een luxe ham/kaas broodje en een met de gasbrander gemaakte mok met soep. De lucht betrekt, donkere wolken dreigen met regen, maar daar blijft het bij. Gaandeweg wordt het ook weer iets warmer, echter een stuk behaaglijker vergeleken met gisteren.
 |
 |
Het traject gaat verder door het hoogveengebied “Witte Veen” en volgt een lang en saai fietspad. Niet erg aantrekkelijk dus, maar we hebben geen keus. Gelukkig slaan we op een gegeven moment linksaf een wandelgebied in. Dat is ook gelijk het eind van het “Witte Veen”. Tja, als fietser heb je tegenwoordig gewoon een streepje voor. Bij de grens kunnen we weer een paar palen fotograferen. Het laatste deel van de route volgen we de Buurse Beek, een rustig kabbelend en bijna droogstaand beekje.
 |
 |
Aangekomen in Buurse lopen we eerst het dorp in om te kijken of er iets open is. Op een terrasje vinden we dat we wel een biertje hebben verdiend en vragen terloops naar iets van een winkeltje. Dat is er niet maar wel een kleine bakkerij en dat is precies wat we willen horen. Aan de rand van Buurse vlak bij de Buurse Beek vinden we de camping die we volgens het boekje pas over een kilometer zouden tegenkomen, dat is dus een meevaller. We worden zeer gastvrij, inclusief een bak koffie ontvangen door de eigenaresse van SVR-camping de Veldscholte. Ze heeft alle tijd voor ons en dat geeft ook de sfeer aan op deze camping. We vinden een mooi plekje in de buurt van het toiletgebouw. Na een warme douche begeven we ons naar eetcafé “Winkelman” waar we een uitstekende maaltijd voorgeschoteld krijgen.
 |
 |
