Streekpad Winterswijk, het Scholtenpad.

Etappe 2 zaterdag 20 augustus 2016; ± 27 km.

Vandaag pakken we de start iets anders aan. We fietsen naar het centrum van Winterswijk en parkeren daar de fietsen op een openbare plek vlak bij de Markt. Vandaar uit vertrekken we in oostelijke richting dwars door de nieuwbouwwijken naar de rand van het dorp. Het is minder warm dan gisteren en de etappe is korter, dus dat moet goed komen. Door het coulisselandschap dat gedomineerd wordt door graslanden en maïsvelden bereiken we de kalksteengroeve van Winterswijk. Van het oude gedeelte van de steengroeve zelf zien we niet zoveel. Lang geleden hebben we hier eens gezocht naar pyriet, dat gewoon voor het oprapen lag. Toen kon je er nog via een steil dalende weg de groeve in. Sinds 1 maart 2016 is alles afgesloten, ook de niet meer in gebruik zijnde gedeelten. Dit vanwege de veiligheid en waarschijnlijk ook de daar aan gekoppelde aansprakelijkheid. We passeren de ingang van de fabriek waar de mergel wordt gemalen en door vrachtwagens afgevoerd. Nu is het er rustig, op zaterdag wordt er blijkbaar niet gewerkt.

Even later toch weer iets van een aarden wal zonder bosschage, maar echt in de groeve kunnen we nog steeds niet kijken. Als we de moed bijna hebben opgegeven komt er toch nog een ingang. We zien ook dat men het enige uitzichtpunt dat zich hier bevind volgebouwd heeft met een soort van lichtinstallatie. Officieel is de groeve dus afgesloten voor het publiek, maar wat wel toegestaan wordt is een jaarlijks toneelstuk opgevoerd door het Steengroeve theater. Dit jaar met het thema: de Midzomernachtdroom. Vanavond is de laatste voorstelling. We mogen een stukje meelopen met 2 vrijwilligers en krijgen dan hetgeen we wilden zien, een prachtig uitzicht over de hele steengroeve. En niet alleen de 30 meter diepe afgraving, maar ook het gedeelte waar de voorstelling wordt opgevoerd, erg indrukwekkend. Meer hoeven we ook niet te zien dus de wandeling wordt weer aanvaard. 

We lopen door een gebied dat doorkruist wordt door kabbelende beekjes en passeren de Ratumse Beek, de Willinkbeek en de Harmsbeek. Het wordt tijd voor koffie, maar dat zit er voor vandaag niet in. Althans op de kaart zien we geen horeca vermeldt staan. Dan toch nog onverwacht, bij een boerderij, een aantal zitjes met een zelfbediening. Er is koffie, thee, koeken en zelfs boerenijs verkrijgbaar. Een aangename verrassing. Van het concept hadden we niet eerder gehoord, althans niet bewust. Het gaat om een grote organisatie, Stichting Rustpunt, met wel meer dan 500 van dergelijke voorzieningen verspreid over heel Nederland. We zetten verse koffie en doneren onze bijdrage in een geldkistje. Terwijl we genieten van de koffie arriveren er een aantal Duitse fietsers. Ook zij hebben de truc snel door en we horen ze zeggen dat alles is gebaseerd op vertrouwen. En dat is het ook.

We vervolgen de route door velden en bossen. Soms over asfalt, maar ook over ouderwetse zandwegen. Hier komt het lied van Wim Sonneveld "het tuinpad van mijn vader" weer een beetje tot leven. Zo vlakbij de Duitse grens vindt je die nostalgie nog terug. Omdat er vorige week massaal gras is gemaaid en afgevoerd zien de weilanden er uit als biljartlakens. Soms haast een beetje te netjes allemaal. 

Als we vlak bij de grens zijn gekomen passeren ons nog meer fietsers en aan de helmpjes te zien ook allemaal Duitsers. Voor hen een dagje uit in een andere (Nederlandse) omgeving. Misschien ook dat daarom alles alleen in het Nederlands staat aangegeven en niet in het Duits wat je elders wel ziet. Bij grenspaal 789 schampen we de grens om daarna via het Masterveld verder te lopen. Onderweg zien we nog een typische Scholtenboerderij, Lutje Kössink. Een overblijfsel uit de tijd van adel en scholtenboeren. Aanvankelijk waren de scholten ondergeschikt aan de adel, na de Middeleeuwen werden het zelf grootgrondbezitters met de nodige macht. Macht en rijkdom zijn inmiddels ingeleverd, een mini-camping moet een beetje bijspekken.

Even later volgt de wijnboerderij Hesselink. Het pad loopt er omheen en we krijgen aan de achterkant een mooi overzicht van de goed onderhouden wijngaard. Men verbouwt rode en witte druiven voor een echte Achterhoekse wijn. Op de website van het bedrijf staan maar liefst 15 soorten witte-, rode- en rosewijnen te koop. 

Zigzaggend door het landschap komen we uit bij het Hilgelomeer. We lopen met een omtrekkende beweging langs de hoofdingang van de recreatieplas en camping. Vlak voor we het meer bereiken komt de Sevinkmolen even in beeld voor de foto. Dichterbij kunnen we niet komen. De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat geldt vooral voor Ina die achteraf flinke blaren heeft ontwikkeld. Na een tussenstop op onze camping lopen we door naar de Markt in Winterswijk waar we met familie hebben afgesproken. De twee-daagse wandeling wordt afgesloten met een heerlijk en gezellig diner in restaurant de Zwaan (met een geweldige chef kok).