Streekpad Nijmegen. 18-21 september 2015, (117 km).

Etappe 5 Kranenburg – Nijmegen-CS  (21 km)

Half- tot zwaar bewolkt en een enkele stevige bui, ongeveer 18 graden.  

Laatste dag. We verlaten het hotel en zetten de auto aan de rand van Kranenburg. Het is een beetje een grauwe dag en al snel gaat de paraplu op voor wat gesputter. We lopen over en langs de Via Romana, het traject van een oude Romeinse heerweg. Op zich goed om te weten maar er zijn geen aanknopingspunten voor een juiste beeldvorming. Wel voorstelbaar is dat de Romeinen aan deze kant van de rivier bleven en een verbindingsweg aanlegden op een wat hoger niveau. Gemakkelijk te verdedigen en droge voeten, wat wil je nog meer.

Na de oorlog zijn er stukken van Duitsland door de Nederlandse Staat geconfisqueerd, maar de grootmachten besloten dat Nederland het gebied grotendeels weer moest teruggeven. Dat gold o.a. voor (Hoog) Elten, maar ook voor het gebied rond Kranenburg en Wyler. De Wijler- of Duivelsberg bleef echter in Nederlandse handen. Niet dat dit nu zoveel meer uitmaakt, maar het was vroeger altijd Duits.

Via de oeverwallen die haast een heuvellandschap vormen komen we op de genoemde Duivelsberg (75,9 meter) en heuse klim. Het nabij de top gelegen restaurant met dezelfde naam gaat pas een uur later open, daar kunnen we niet op wachten. Het uitzicht is beperkt, enerzijds vanwege de bomen, anderzijds vanwege de regen die nu is gaan vallen. Maar we hebben dit al eens eerder gezien toen we het Pieterpad liepen, dat loopt ook over deze top.

We steken een weg over en komen in de waterrijke Ooij-polder, onderdeel van het natuurgebied de Gelderse Poort. De Ooij-polder heeft in de koude oorlog gediend als inundatiegebied voor als de russen zouden aanvallen en was daarmee een onderdeel van de IJssellinie. Even is overwogen om deze polder als overstromingsbuffer te laten dienen bij hoog water in de grote rivieren, maar dat plan is verlaten. Daardoor is het ook in de lagere delen dichter bebouwd geraakt.

Het is aanvankelijk weer droog en de spaarzame zonnestralen maken het gelijk benauwd. Na een wat saai rechtstuk komen we op een oude kronkelende rivierdijk met aan weerszijde vele kolken. Nu allemaal prachtige meertjes maar ooit toch wel een beangstigend iets als de dijken weer eens doorbraken. Nu ligt er een robuuste dijk vlak bij de rivier.

Vlak na Ooij zien we wat hoger gelegen, oud uitziende gebouwen staan waar we via een zijweggetje nog redelijk dichtbij kunnen komen. Wat we zien is een duiventoren, dat na diverse verwoestingen in diverse oorlogen het enige nog overgebleven deel is van het originele 16e eeuwse kasteel De Ooij. Als we iets verder lopen zien we aan onze rechterhand weer een oud gebouw bestaande uit een 17e eeuwse kerktoren, een daar aan vast gebouwd woonhuis met daaraan vast weer een kapel, een bijzondere combinatie. Typisch dat het wel wordt genoemd en aanbevolen in het boekje maar dat het pad er gewoon omheen loopt. Soms is de logica zoek op dit streekpad.

We lopen weer verder over oude en nieuwe dijken en zien ook weer de dijkmagazijnen staan die we ook ten westen van Nijmegen zagen. Vlak voordat we een drassig pad ingaan, komen we restanten tegen van de IJssellinie. Dit keer fundamenten van geschutstellingen en 2 overgebleven kazematten die nu in de rivierdijk zijn begraven. Ook langs het dijkje dat we richting Nijmegen lopen zien we betonnen funderingen van een bijna vergeten verleden. Tot 1964 is dit militair terrein geweest.

Als we vlak bij de stad zijn begint het vreselijk te stortregenen. We schuilen met de paraplu op onder een boom. Een bij ons staande vrouw met een half verzopen hond krijgt onze reserve poncho mee. Zij is duidelijk minder voorbereid op dit soort situaties. Als het wat minder hard regent gaan we weer verder. Wanneer we bij de grote Waalbrug aankomen schijnt de zon en is alles weer OK.

Na de brug lopen we met trappen omhoog naar het Valkhof park. Maar niet zonder het op een heuvel staande rijksmonument Belvedčre te hebben gefotografeerd. Van origine een in de 15e eeuw gebouwde wacht- en uitkijktoren. Na verschillende bestemmingen is het nu een restaurant. In het Valkhofpark waar tot 1794 de machtige Valkhofburcht gestaan heeft. Van dit reusachtige kasteel zijn nog maar 2 onderdelen overgebleven, de Sint Nicolaaskapel (Karolingische kapel) en een deel van de Sint-Maartenskapel (Barbarossa-ruďne). Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht op de Waalbrug, die met name historie maakte in de operatie Market Garden. Deze in 1936 opgeleverde brug viel op 20 september 1944 vrijwel onbeschadigd in geallieerde handen tijdens de opmars richting Arnhem. De brug bij Arnhem zou een brug te ver zijn..

Via een archeologische opgraving komen we uit op de moderne Waalkade. Deze steken we schuin over om door allerlei saaie nieuwbouw in het gedeelte van de binnenstad te komen, dat niet per abuis door de Amerikaanse luchtmacht op 22 februari 1944 is vernietigd. Tot onze verrassing valt er rond de Stevenskerk nog wat van de oude glorie terug te vinden zoals de Waagh en een deel van de gebouwen rond de Grote Markt. Maar verder heeft Nijmegen samen met 800 omgekomen inwoners toch wel haar ziel verloren. Een opvallende verschijning is Mariken van Nieumeghen die een prominente plek op de Grote Markt heeft gekregen.

Mariken is onderdeel van een mirakelspel, gedrukt en uitgegeven in 1518 in Antwerpen. Het verhaal gaat over de “wonderlycke historie van Mariken van Nieumeghen die meer dan seven jaren met den Duvel woonde ende verkeerde”. De moraal van het verhaal is dat hoe erg een mens ook zondigt, hij altijd vergiffenis kan krijgen door bemiddeling van Maria , mits de persoon een biecht aflegt. Een opvoedkundige sage dus.

Van het station reizen we weer per bus naar Kranenburg en nemen de auto naar huis.