Moselsteig  

Etappe 23: Winningen - Koblenz. Inclusief aanloop routes ongeveer 13.6 km (400.4 km).
Vrijdag 27 september. Hoogteverschil: klimmen en dalen ± 200 meter.
Weer: Wolkenvelden afgewisseld met zonnige perioden, 18 graden. Krachtige wind uit het westen.

Met een dubbel gevoel beginnen we aan de laatste etappe. Het einddoel ligt nu binnen het bereik van ruim 13 kilometer, maar dat zelfde einddoel betekent ook het eind van deze prachtige tocht. Het had nog wel even mogen doorgaan. We nemen een trein later dan gebruikelijk (9.47 uur) om 3 kwartier later in Winningen uit te stappen. Vanuit het station nemen de enige zuweg terug naar de Moselsteig. De route leidt ons door het oude centrum en bij een bakker vieren we de laatste etappe met koffie en gebak.

De wandeling terug is sterk stijgend, maar nu geen probleem meer voor ons. Jammer dat onze conditie op dit gebied in Nederland weer verloren zal gaan. Nadat we de Domgarten schuilhut bereikt hebben waar een 3 tal oudere mensen blijkbaar ook iets te vieren hebben zo vroeg in de ochtend. Een fles witte wijn staat op de tafel en de glaasjes worden geheven. Voor ons nog niet, want we moeten nog even door. We zetten onze wandeling voort langs de wijngaarden, passeren een doorgaande weg en stijgen een klein stukje tot aan een tweede schuilhut bij het vliegveldje van Koblenz/Winningen.

We volgen al een tijdje de stikkers van het Hexenpfad en even later zien we ook waarom. Een stenen zuil geeft aan dat het op deze kleine verhoging tussen 1641 en 1651 een gebruik was om heksen levend te verbranden. Het waren donkere tijden staat er ook te lezen. Je ziet er nu niets meer van, maar in verbeelding hoor je de onschuldigen krijsen. Op 15 november 1642 werd Frau Margarethe Kröber op de brandstapel gezet. Op het monument komt de naam Kröber 3 maal voor ....

Even later bereiken we het zuidelijke uiteinde van het lokale vliegveld. Wel eentje met een verhardde startbaan, maar relatief kort (995 m). Om het te verlengen kunnen er hekken op de startbaan open rollen, gaat het stoplicht op de doorgaande weg op rood en kan de verlengde baan gebruikt worden (tot 1210 m). Een vreemde constructie is het wel. We lopen langs het vliegveld met het uitzicht op de Moezel en de wijngaarden.

Een tractor met een grote gele bak er achter komt tussen de druivenstruiken vandaan, draait en gaat bij de volgende rij verder. Een man staat er bij te kijken, we vermoeden de eigenaar van het perceel. Hij legt ons uit wat er gebeurd. De gele bak omvat de rij aan 2 kanten. Een mechanisme met pennen schud heftig aan de struiken en stript daarmee alles wat druif is. De meegenomen blaadjes worden uit de machine geblazen. De takjes van de trossen blijven gewoon hangen, de man laat ook dat aan ons zien. Er is ook vrijwel geen schade te bespeuren aan de wijnranken. Op deze manier is het in een paar uurtjes gepiept. De druiven moeten in de volgende fase worden uitgeperst dus het voorwerk is dan nu al gedaan. Op steile hellingen werkt dit niet, dan moet alles met de hand worden geplukt.

In de verte zien we hoogbouw van de buitenwijken van Koblenz. De invloed van de stad met zijn 110.000 inwoners wordt merkbaar. De druiven laten we nu achter ons, maar het blijft vooralsnog groen. Het pad loopt nu vrijwel horizontaal en we zien links en rechts notenbomen naast ons. Er liggen zoveel nieuwe noten dat de tassen volraken en we er maar mee stoppen ze te rapen. Dan komen we uit bij een nieuwbouwwijk met prachtig grote huizen en bij een sportveld raken we de route kwijt als we ineens op een zuweg lopen. Als we terug gaan blijkt dat we vlak langs een bord zijn gelopen, waarop niet met zoveel woorden staat aangegeven dat dit het eind/begin punt van de Moselsteig is.

Maar om het goed te maken is er nog 1 zuweg aan vast geplakt, vanaf de Deutsche Eck. Om een Premium wandeling te mogen worden genoemd is asfalt en een drukke stadsomgeving funest. Dan kan je b.v. zomaar uit de top 100 vallen. Maar goed, we kunnen dus op de schildjes van de zuweg verder. We houden de spoorweg en daarachter de Moezel rechts van ons en kunnen wat verder de Moezel over met een gecombineerde wandel/fiets/spoor brug. Even voorbij de brug vinden we een mooi bankje om de lunch te nemen.

Hierna lopen we langs de Moezeloever richting de binnenstad. We passeren meerdere bruggen en vooral de laatste brug voor de monding in de Rijn valt op door een oude vorm. Het gaat om de Balduinbrücke uit de 14e eeuw, waarvan nu nog 6 pijlers zijn overgebleven. De andere 6 zijn gesneuveld voor de kanalisering van de Moezel ten behoeve van de scheepvaart. 50 meter van deze brug vandaan heeft men tijdens baggerwerkzaamheden resten gevonden van een houten paalbrug uit de Romeinse tijd.

Tegen 15.00 uur bereiken we het Deutsches Eck, het einddoel. Verder kunnen we ook niet. We zijn weer in een vertrouwde omgeving. Tijdens het lopen van de Rheinsteig hebben we hier ook uitgebreid rond gekeken. Keizer Wilhelm I zit nog steeds op zijn paard en kijkt neer op alle toeristen die hem bewonderen. Wij gaan nog even de binnenstad in om ons succes te vieren. Morgen nog een rustdag en dan weer naar het hoge noorden. Een wandeling met vele hoogtepunten, soms ook letterlijk. Qua zwaarte zeker te vergelijken met de Rheinsteig en de Eifelsteig. Sommige paden waren wel erg steil en liepen soms dicht langs afgronden, maar dat maakt de Moselsteig avontuurlijk en soms ook wel lastig. De 4 weken zijn omgevlogen en we kijken terug op een schitterende tocht en ook met het weer hebben we veel geluk gehad.