Om 7 uur loopt de wekker af en om 8 uur staan we kant en klaar in de refuge voor ons afgesproken ontbijt. Het is een hele toer geworden om alles op tijd in de rugzak te krijgen. De thermometer geeft 4 graden aan en dan beseffen maar des temeer dat we op grote hoogte (2010 meter) hebben geslapen. Het kost dan ook veel moeite om de natte tent met de inmiddels gevoelloze vingers in de rugzak te krijgen. Gelukkig kunnen we de handen in de refuge weer wat opwarmen aan de grote kommen hete koffie. Het ontbijt is weer sober, maar koffie is er in overvloed.
|
|
Dan beginnen we aan de lange afdaling naar Landry. Het is weer een strak blauwe dag en vol goede moed verlaten we rond 9 uur de refuge. Het pad is prima te lopen en door de nog lage temperatuur is het een cadeautje dat we hier mogen zijn. Overal ruwe bergen om ons heen en naar mate we verder dalen wordt het landschap steeds indrukwekkender. Langzaam komt de zon over de bergtoppen en vult het dal met warmte.
Ina ziet toevallig dat de markering iets wijkt van het brede pad waar over we op de automaat naar beneden lopen. Het lijkt aanvankelijk niet op een zijweg, maar de stikkers staan er wel. Het is wel een punt waarop je gewoon rechtdoor zou lopen en waarschijnlijk kom je dan ook wel weer op de route richting Landry. Wij houden links aan en lopen het bos in. Dan zijn er ineens geen markeringen meer maar wel een ruime keuze uit diverse paadjes. Gaat het dan toch verkeerd?
 |
 |
De richting is wel goed, dus het kan haast niet anders dat we naar Landry lopen. Het pad is zeker de moeite waard met vele fraaie doorkijkjes en vergezichten. Op een gegeven moment zijn er weer markeringen en dat neemt alle twijfel weg. Bij een afgesloten boerderij vinden we een mooi plekje in de schaduw om onze lunch te nuttigen. Het is nu toch wel behoorlijk warm geworden en omdat we niet ver van Landry zijn doen we het kalmpjes aan.
 |
 |
Iets verder komen we op een landweggetje waar alle schaduw ontbreekt, maar waar wel een modderig stroompje langs loopt. Langs de kant staan grote bossen met bloemen en het wemelt er van de vlinders. Overal zitten en fladderen de meest uiteenlopende soorten. Ondanks de hitte probeer ik er toch een paar te vereeuwigen. Dit zie je beslist niet alle dagen, heel bijzonder.
 |
 |
Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Valezan. Weinig activiteit te bekennen, ongetwijfeld zit iedereen binnen vanwege de hitte. Volgens anderen zou er een café moeten zijn, maar dat is voor ons een illusie. Waar we wel wat aan hebben zijn de vele waterbakken met stromend koud water. Niet om te drinken maar wel lekker verkoelend, het scheelt maar weinig of we gaan er zelf ook inzitten. Het water komt van halverwege de bergen waar we net vanaf gelopen zijn. Via een kanaaltje waar we een hele tijd langs hebben gelopen wordt het hele gebied van water voorzien. In Valezan vertakt het stroompje en daardoor hoor en zie je overal water lopen. De tuintjes zien er dan ook goed uit, terwijl buiten het dorp de natuur gortdroog is.
 |
 |
Na Valezan lopen we in 3 kwartier via langzaam aflopende paden naar Bellentre. Het wordt nu echt zinderend heet, zelfs ademhalen wordt moeilijk. Ina krijgt het te warm, ik moet haar door het laatste stuk heen praten. Het is precies het omgekeerde met gisteren. Zo heftig hebben we het in de hele GR-5 wandeling niet gehad. Zijn we op de fysieke rand van ons kunnen? Bij Bellentre steken we de l’Isère over en volgen de rivier tot aan de camping Eden, waar de auto nog steeds staat te wachten. Na een verfrissende cola, haal ik de auto en zetten we de tent op. De rest van de dag doen we het heel rustig aan.
 |
 |
Donderdag
22 augustus 2013.
Vandaag een rustdag en tegelijk ook een verontrustend weerbericht van de campingbaas. Als we in Bourg Saint Maurice zijn voor de beoogde boodschappen zoeken we de VVV op om ons te laten informeren over het komende weer. En dat blijkt niet goed. Een zwaar onweersfront gevolgd door 4 dagen slecht weer, waarbij de sneeuwgrens gaat zakken naar 2000 meter en dat terwijl wij zelf tot 2700 meter gaan stijgen. Ons wordt absoluut afgeraden om nu de bergen in te gaan. En daarmee valt ons hele plan in duigen. Wachten tot het voorbij is, is voor ons qua tijd geen optie en de risico’s die we gaan nemen als we doorlopen zijn ook geen optie. Dus … (voorlopig) sluiten we de GR-5 hier af bij Landry.