Etappe 3 camping Perlenau - Einruhr. Zaterdag 21 mei; 21.2 km, klimmen 850 m, dalen 980 m.  

Weer: bewolkt later steeds meer zon en 24 graden.

De keuze om de tent te verplaatsen was een goede. Van een andere Nederlandse campinggast horen we dat deze de groep had aangesproken op het lawaai dat ze veroorzaakten. We hebben er zelf niet veel van vernomen en hebben ondanks de keiharde stenen ondergrond prima geslapen. Een goede nachtrust is toch wel een randvoorwaarde om deze relatief zware wandeling vol te kunnen houden. Vandaag is dag 3, berucht om de spierpijnen en bovendien veel klim- en daalwerk. We zullen zien, de start is in ieder geval goed en de tent snel en droog ingepakt. We gokken op een ontbijt in Höfen, ongeveer 4 kilometer verder. Volgens de campingeigenaar kan je daar prima ontbijten, het adres is een beetje vaag. Iets met een rieten dak.

We lopen op met de Perlenbachtalsperre ook weer bedoeld als drinkwaterbekken. De stuwmeren geven een uitstraling van rust en ruimte ook door de weerspiegelingen in het wateroppervlak. Door de vele kleuren groen en bruin komt alles nog beter uit. Het voorjaar is hier nog maar net begonnen. Drie weken terug lag er nog 20 cm sneeuw. De natuur is nu goed ontloken vooral ook door de hogere temperaturen. Overal staan de tulpen nog in bloei, maar ook de rododendrons, de azalea’s, rozen noem maar op. Alles tegelijk.

Het is even zoeken en navragen voor we het restaurant met het rieten dak hebben gevonden. Hiervoor moeten we ruim honderd meter op de doorgaande weg naar rechts vanaf de route gezien (Höfen; Altes-Eifelhaus gebouwd in 1650). De entourage en het ontbijt zijn meer dan uitstekend. Hier kunnen we wel de hele dag op teren. We lopen parallel aan de route het dorp uit langs een bakkerij, die hebben we nu niet meer nodig. Opvallend zijn de waanzinnig hoge heggen die veel huizen als omheining hebben. Bijzonder lastig te knippen als ze wel 8 meter hoog zijn en tot 1 meter breed. Navraag bij een van de inwoners die blad staat te harken, leert ons dat de Haushecken, zoals ze die zelf noemen, de nodige bescherming bieden tegen de niet aflatende wind die op deze hoogte vaak over de Eifel blaast. 

Het pad loopt nu verder door de bossen op ongeveer 400 meter hoogte met steeds korte klimmetjes en afdalingen. We passeren Rohren en Widdau. Het is warm, de rugzak zwaar en de transpiratie overvloedig. Dit zijn condities die je op de derde dag niet wilt hebben. Bij het punt aangekomen dat er nog een uitstapje gemaakt kan worden naar een uitzichtpunt, genaamd Weisses Kreuz moet ik bedanken. Dat is teveel van het goede. Langzaam gaat het talud weer naar beneden en als we op een muurtje uitpuffen in de schaduw haalt een groepje Duitse wandelaars ons in. Ze vinden ons heel dapper en moedigen ons aan. Even verder is een restaurant met een terras. Ze kennen de route goed en geven aan dat dit de zwaarste etappe van de Eifelsteig is. Dat beurt ons inderdaad weer op en als we even later aan de cola zitten komen we weer helemaal bij en hebben weer energie om door te lopen.

Na weer enkele kilometers te hebben gelopen passeren we Dedenborn aan de bovenkant. Onder ons ligt het dorp en er is ook iets van een camping te zien. Daarvoor moeten we dus helemaal naar beneden en morgen weer omhoog. Of er eten is te krijgen is ook nog maar de vraag, zelf hebben we niets bij ons. Dat alles in combinatie met het feit dat de etappe eigenlijk nog 3 kilometer te gaan heeft doet ons besluiten om maar door te lopen naar Einruhr. Daar zien we dan wel weer of we onderdak kunnen vinden. De wandeling heeft vandaag veel van ons gevergd. 

Einruhr ligt schitterend aan de Ruhrsee, ook weer een stuwmeer. Met een lengte van 24 kilometer en een inhoudt van 203 miljoen kubiek meter water is het in grootte het tweede stuwmeer van Duitsland. We zien er ook een rondvaartboot aanmeren. We dalen de berg af en steken de doorgaande weg over. Het eerste hotel laten we rechts liggen (te druk) en slaan de volgende straat links in. Na een restaurant volgt een wit hotel. Het ziet er uitgestorven uit zeker voor een toch wel groot gebouw met een behoorlijk terras. De eigenaren blijken Nederlanders te zijn en we zijn welkom (hotel Am Obersee HP 130.70 €). Na ons te hebben opgefrist begint het meteen al goed met een biertje van het huis. Omdat het zeer relaxed toeven is nemen we ook de warme maaltijd op het terras. We blijven zitten tot de zon achter de bergen verdwenen is en het kil begint te worden. Qua wandelen een zware dag maar wel een mooie tocht met een goed eind.