Etappe 16: Bocholt - Gendringen.  Vrijdag 18 oktober 2013. 27 km. Wisselend bewolkt, ± 18 graden.

Het ontbijt is prima, inclusief bacon en scrambled eggs. We hebben goed geslapen en hebben er weer zin in. Een dikke deken van mist hangt over de stad Bocholt als we weer terugwandelen naar het centrum. Op 22 maart 1945 is dit centrum met bijna alle historische gebouwen met de grond gelijk gemaakt door een geallieerd bombardement. Dat is nu ook nog wel te zien aan de moderne gebouwen die de stad domineren. We doen wat boodschappen in een hypermodern overdekt winkelcentrum. Als we er aan de andere kant weer uit komen staan we midden op de kermis. Ongelooflijk hoe groot deze kermis is, het gaat maar door, straat na straat. Het richtingsgevoel laat ons niet in de steek en even later krijgen we de Bocholtse Aa in beeld en kunnen we de rood-witte stikkers weer gaan volgen. 

We lopen ongeveer 9 kilometer langs de rivier tot de route over een brug naar het zuiden afbuigt. De nog steeds aanwezige mist dempt alle geluiden, het plaatje wordt gecompleteerd door de eveneens zwijgzame koeien die aan de overkant van het water lopen te grazen. Dat het echt herfst is zien we ook aan een overvloed van paddenstoelen. Zonder het omslagmoment op te merken lopen we ineens weer in een aangenaam warm zonnetje.  

In de Achterhoek was vroeger op grote schaal ijzeroer aanwezig in de bodem langs sloten en riviertjes. Deze ijzerhoudende uitwas van vegetatie in het voormalige hoogveen heeft zich eeuwenlang in de oeverwallen kunnen afzetten. In de 18e eeuw kwam zelfs 75% van de Nederlandse ijzerdelfstof uit dit gebied. In Isselburg doet een fraai monument aan deze tijd herinneren. Het vloeibare ijzer uit de stookketel is nu vervangen door een fonteintje met water.

We lopen langs de buitenrand van de stad Isselburg (stadsrechten in 1444) naar de nabijgelegen stad Anholt (stadsrechten 1347). We volgen een klein stroompje, de Wolfstrang, een restant van een oude rivierloop. Volgens de borden moeten we vooral goed uitkijken naar laag overvliegende golfballen. Blijkbaar kunnen ze hier niet goed mikken of wandelaars leveren juist extra punten op. De Wolfstrang komt even later uit op de Oude IJssel, die hier nog de naam Issel draagt. We steken de rivier over en bereiken Anholt. 

Isselburg en Anholt hebben ook zwaar geleden tijdens de tweede wereldoorlog. Op historisch gebied hebben beide plaatsen helaas niet veel meer te bieden. Vlak voor Anholt passeren we eerst het Wasserschloss Anholt, een middeleeuws kasteel dat in de oorlog voor 70% is vernield, maar tussen 1945 en 1950 weer is herbouwd. We lopen tot aan de ingang van dit kolossale gebouw en genieten even van de indrukken en de herfstkleuren in het park.

In de altstad van Anholt is alleen de oude Ratskeller (1567) overeind gebleven (witte gebouw op de foto). Toch diep triest dat zo’n oorlog de huidige generaties van zoveel verleden heeft beroofd. Je blijft je toch afvragen of het bombarderen van complete stadskernen eigenlijk wel gerechtvaardigd was. En zo filosoferen we wat af. 

Na Anholt lopen we weer door afwisselend kleurrijke bossen en open landschap. De route loopt nu precies op de grens over een prachtige oude weg met dikke bomen. We passeren een maďsveld waar men een poging heeft gedaan om het te oogsten. Aan de diepe sporen te zien is het bij een poging gebleven. Nu maar hopen voor de boeren dat het een keer droog wordt.

Vlak voor ons eindpunt komen we bij Huis Hardenberg, van oorsprong een kasteel, nu een landhuis. Het valt als privédomein niet te bezichtigen. We lopen nog een stukje over Duits gebied. Net na het opnieuw oversteken van de Oude IJssel passeren we de Nederlandse grens en zijn we in Gendringen.

Het Noaberpad dat terug langs de rivier loopt is plompverloren afgesloten vanwege uitbreiding van het stroombed, dus we bedenken zelf maar een alternatieve route. We bereiken al snel ons einddoel, de Bed & Breakfast ’t Oergoed. Daar staat het welkomstbordje met onze namen al klaar. We installeren ons in een bijzonder onderkomen, een tuinhuisje ingericht als slaapvertrek. Achter in de tuin staat nog een tuinhuisje, daar worden een aantal Duitse rockers geďnstalleerd die met een krat bier tussen hen in het terrein op komen lopen. Als dat maar goed gaat.

Na een gezellige kennismaking kunnen we gebruik maken van de douche van de eigenaren. Geheel opgefrist zoeken we in Gendringen iets om te eten en vinden dat in het Chinees restaurant wat ons althans prima bevalt. We zijn de enige gasten. Terug bij ’t Oergoed nemen we nog een afzakkertje en gaan dan slapen in onze bijzondere ambiance.