Met een déjà vu gevoel rijden we met de rood/witte Arriva-trein het station van Nieuwerschans binnen. Hier begon voor ons in 2010 ook het Wad- en Wierdenpad, maar in plaats van naar links nemen we nu het Noaberpad naar rechts, richting het zuiden. De vesting Nieuweschans lopen we voorbij, maar als je hier voor het eerst komt is een bezoekje zeker aan te bevelen. Na het Nieuweschankerbos steken we via een klapbrug het Westerwoldse Aa over, duiken we onder de A7 door en bereiken we het Boelens Tijdenskanaal. Hier staan we even te kijken hoe we nu verder moeten want de zaak is aardig overhoop gehaald.
Doorlopen over de dijk, zoals het boekje zegt is geen optie. Het enige dat overblijft is linksaf, een route door het Bos op de Houwingaham. Een lang en recht pad, pal in de zon en dat zo’n dikke kilometer lang. Bij een bord waarop staat dat we de voormalige vesting Bonerschans hebben bereikt pauzeren we voor een broodje. Het is bijna onvoorstelbaar dat hier ooit een waterlinie is geweest, laat staan dat er een zwakke plek in heeft gezeten. Gedeputeerde Albert Everts Boner heeft hier in 1589 een schans laten bouwen, die later in 1796 met een aantal stukken geschut tot een batterij werd omgebouwd. Van dat alles is nu niets meer over.
|
|
Als we verder langs het kanaal lopen zien we een eenzaam bunkertje staan. We maken er maar een kazemat van aangezien het wel past in de vooroorlogse tijd toen de dreiging uit het oosten weer erg groot werd. De noabers zijn niet altijd dikke vrienden geweest. De kazematten hebben een escalatie van de burenruzie in ieder geval niet kunnen voorkomen. Dezelfde soort kazematten hebben we dit voorjaar ook veelvuldig bij onze wandeling van de Hollandse Waterlinie gezien.
 |
 |
Op naar de volgende schans, dit keer Oudeschans. De route loopt langs en tussen weilanden, in feite de vroegere natte veengronden, moerassen waar destijds geen doorkomen aan was. Het zijn wel lange en ook wat eentonige stukken om te lopen en we zijn daarom ook blij dat de wallen van de vesting Oudeschans voor ons opdoemen. We weten hoe Bourtange er uit ziet, zover is men hier niet gegaan, maar een aanzienlijk deel van de oude vesting is weer in ere hersteld.
 |
 |
We lopen een stukje om het dorp heen en volgen daarbij de contouren van de voormalige vestingwallen via een kronkelend wandelpad. Bij een ophaalbrug buigen we af richting het centrum, dat we ook vrijwel direct bereiken. De in 1593 door Willem-Lodewijk van Nassau aangelegde vesting Oudeschans is niet erg groot, maar geeft wel een goede indruk van het verleden. Het is tijd voor een uitgebreide lunch en dat nemen we op het buitenterras van restaurant de Piekenier. Na deze zonovergoten tussenstop verlaten we het dorp in oostelijke richting.
 |
 |
Ons einddoel vandaag is
een camping in Bellingwolde. Het dorp zelf bereiken we al snel, maar de route
laat ons er helemaal omheen lopen. Weer passeren we het B.L.Tijdens-kanaal, zien
weer wat kazematten en lopen we kort daarna langs twee kleine, strak tegen de
Duitse grens aan gelegen, vestingwerken uit de Frans-Bataafse tijd. De uit 1797
stammende zogeheten flèche en redoute vestingen zijn in 1983 fraai hersteld.
Mooi dat men hier zo zuinig is op ons verleden.
 |
 |
Als we Bellingwolde weer inlopen zien we van verre dat er rook uit een bosrand komt. Er blaft een hond, die maar van geen ophouden weet. Zou die ons al hebben gezien? Als we vlak bij de bosrand zijn zien we dat er een stuk bos ongecontroleerd in brand staat. Er is niemand te zien. Dus slaan we via de buren alarm. Gezamenlijk kijken we nog even of we de brand uit kunnen krijgen, maar het vuur is te groot. Omdat we verder niets kunnen doen lopen we maar door en na korte tijd passeert ons de inmiddels opgeroepen brandweer.
 |
 |
De camping is snel gevonden. Na kennis gemaakt te hebben met de enthousiaste eigenaars zoeken we een mooi plekje en in no-time is de tent opgezet. We zijn het nog niet verleerd. Zo te zien zijn wij ondanks het mooie weer de enige gasten. Een paar deuren verder bevindt zich een pizzeria, waar we op het terrasje aan de straat genieten van een rijk gevulde pizza. Heel onverwachts zien we een eekhoorn tussen de stoelen scharrelen om wat graantjes mee te pikken, maar zodra het diertje ons ziet weet het niet hoe snel het moet wegkomen. Netjes op tijd zijn we weer terug op de camping om de 2 minuten stilte in acht te nemen en genieten nog na tot de zon onder is.
